Aktivistja që e gjuajti muralin e kriminelit Mlladiq me vezë: Pres edhe dëbim nga Serbia

Lajme

Gazeta Express

19/03/2024 9:56

Aktivistja nga Serbia Aida Çoroviq do futet në burg. Ky vendim u mor pasi ajo në shenjë proteste për glorifikimin që Serbia po ia bën kriminelëve të luftës, hodhi vezë mbi muralin e Ratko Mlladiqit që ndodhet në qendër të Beogradit.

Ajo thotë se gjuajtja me vezë në portretin e kriminelit serb është barazuar me gjuatjen e një bombe në Serbi.

“Ratko Mlladiq e promovon veten si hero dhe mbrojtës i Serbisë. I njëjti pas të cilit, do të përsëris, këto akte: gjenocidi, pjesëmarrja në gjenocid, persekutimi në baza politike, fetare dhe kombëtare si krim kundër njerëzimit, shfarosja si krim kundër njerëzimit, vrasja si krim kundër njerëzimit, vrasja si krim kundër njerëzimit, shkelje e ligjeve dhe zakoneve të luftës, dëbimi i njerëzve si krim kundër njerëzimit, akte çnjerëzore (transferime me forcë) si krim kundër njerëzimit, terrorizimi i paligjshëm i civilëve, vrasje, trajtim mizor, akte çnjerëzore, sulme ndaj civilëve dhe, së fundi, pengmarrje”, ka shkruar Çoroviq në një tekst autorial.

Ajo thotë përveç burgut pret që edhe të dëbohet nga Serbia. “Pas këtij verdikti, është fare e sigurt se çdo shovinist gjaknxehtë do të ketë një alibi për të më dëbuar nga Serbia dhe për të më dhënë një biletë vajtje-ardhje për në Sarajevë apo Stamboll, pa marrë parasysh se unë kam shumë pak lidhje me të dyja”.

“Përveç Sllobodan Millosheviqit, i njëjti ekip tani po ia pret kapelen Serbisë dhe me të vërtetë ndonjëherë pyes veten nëse dikush normal në këtë vend ka besuar se ata që qëndrojnë pas dhjetëra mijëra vdekjeve të “të tjerëve” nuk do të vazhdojnë festën e tyre të përgjakshme kundër “të tyre”, ” në rrethana disi të ndryshuara dhe në mënyra shumë më perfide”.

Ky është shkrimi i plotë i saj:

Ka diçka ngushëlluese në përfundim. Pritja është pjesa e vështirë, dhe përfundimi, lajmi i ndonjë mbarimi, mbarimi, mbarimi etj., edhe nëse është i keq, siguron një lloj qetësie që na merret ndërkohë që presim. Pritja nuk na lejon të planifikojmë, as në një afat të shkurtër, dhe përfundimi, edhe kur lajmi për fundin e pashmangshëm është pjesë e finalitetit, siguron kuadrin e nevojshëm në të cilin njeriu mund të vendosë jetën e tij të ardhshme. Një lajm i tillë i fundit më erdhi këto ditë dhe pavarësisht se nuk u mora dhe nuk e ngarkova veten me implikimet që rrjedhimisht do të pasojnë pas një lajmi të tillë, ai solli njëfarë lehtësimi, megjithëse lajmi, në mendimi im është shumë i keq.

Ata që ndoqën ngjarjet e lidhura me “sulmin me bombë” me vezë në mur ku paraqitej krimineli i dënuar i luftës Ratko Mlladiq, e dinë se për çfarë po flas. Domethënë, para disa ditësh, pas vendimit të gjykatës së apelit të apelit në Beograd, mora një thirrje për të vuajtur dënimin me burg sepse jam fajtor për prishje të rendit dhe qetësisë publike.

Megjithatë, ajo që më së shumti heshtet nga publiku i gjerë në Serbi janë faktet se kush ishte dhe pse u dënua në radhë të parë, d.m.th. la gjurmë të përgjakshme të krimeve të luftës në vijim: gjenocidi, pjesëmarrja në gjenocid, persekutimi në baza politike, fetare dhe kombëtare si krim kundër njerëzimit, shfarosja si krim kundër njerëzimit, vrasja si krim kundër njerëzimit, vrasja si shkelje e ligjet dhe zakonet e luftës, dëbimi i njerëzve si krim kundër njerëzimit, aktet çnjerëzore (transferimet me forcë) si krime kundër njerëzimit, terrorizimi i paligjshëm i civilëve, vrasjet, trajtimi mizor, aktet çnjerëzore, sulmet ndaj civilëve dhe, së fundi, marrja e pengjeve.

Ky dhe ai njeri dhe trashëgimia e tij e tmerrshme, përmes një ekspozimi mjaft të varfër në mur, në më shumë se dy vjet, u bënë simbol i një Serbie të përshtatur për qeverinë që është në krye të saj, por, kam frikë, gjithashtu një simbol i shumicës së Serbisë, e cila pothuajse deri në fund, ia lau trurin dhe i hoqi çdo fuqi për të menduar dhe arsyetuar.

Nuk ka dyshim se ky dhe ky vendim i gjykatës penale në Beograd është një akt politik që ka dy aspekte “edukative” – ​​i pari është sigurisht ai që ka të bëjë me trajnimin e rreptësisë dhe kërcënimin drejtuar të gjithë atyre që mendojnë. të kundërshtimit të metodave neofashiste të qeverisjes. Prandaj, përmes kësaj mënyre të ndëshkimit të një apo disa aktivistëve, tregohet zero tolerancë ndaj mosbindjes civile, dhe ne që guxuam ta kundërshtojmë një qëndrim të tillë të pushtetit, do të jemi qingja kurban me shembullin e të cilëve do të dërgohet mesazh për të gjithë të tjerët.

Niveli i dytë i këtij gjykimi i referohet faktit se unë jam duke u dënuar si grua, pastaj si person që nuk i përkas asnjë lobi apo rrethi të organizuar të qytetarëve të Serbisë, jam i vetëm dhe për këtë arsye një objektiv fenomenal (kam vetëm Unë jam në rrethet e mia të solidaritetit femëror me mua), dhe gjithashtu jam anëtare e një kombi pakicë.

Edhe pse ajo pjesë e identitetit tim ishte një nga më pak të rëndësishmet (pothuajse edhe të parëndësishme) për mua, tani përdoret si argument në llogaritjen e asimilimit dhe heshtjes shtesë të anëtarëve të kombeve pakicë në Serbi. Sepse gjithmonë është më e lehtë të drejtosh gishtin nga një boshnjak, një shqiptar, një kroat etj., dhe të na akuzosh se i urrejmë serbët dhe popullin serb dhe në atë mënyrë të trashësh edhe më shumë opinionin publik edhe ashtu të ashpër nacionalist dhe shovinist.

Pas këtij verdikti, është fare e sigurt se çdo shovinist gjaknxehtë do të ketë një alibi për të më dëbuar nga Serbia dhe për të më dhënë një biletë vajtje-ardhje për në Sarajevë apo Stamboll, pa marrë parasysh se unë kam shumë pak lidhje me të dyja. Por këtu nuk bëhet fjalë për shpjegime racionale, logjika ka kohë që është larguar nga qytetarët e Serbisë, ndaj një “argumentim” pak më irracional vetëm sa mund të ushqejë edhe më shumë pasionet nacionaliste të patriotëve të vetëshpallur.

Aktgjykimi që u la në fuqi nga gjykata e apelit u dha në fund të nëntorit (nëse më kujtohet mirë) dhe që nga ajo kohë deri në ditën tjetër kur erdhi thirrja për vuajtjen e dënimit me burg, autoritetet në Serbi demonstruan një anë tjetër të vetvetes – kënaqësia në fajësimin e viktimës dhe ndjenja e pasigurisë për zbatimin e dënimit.

Pjesa psikopatike e personalitetit të presidentit tonë dhe pronarit thelbësor të Serbisë arrin kapacitetin e saj të plotë në rrethana të tilla, sepse ai i lë viktimat e tij të presin ekzekutimin e vendimit; i mban në pezull dhe i detyron të turbullohen nga mundësia e marrjes së thirrjes çdo ditë. Jeta sadiste është një tipar kyç i karakterit të njeriut të parë të vendit tonë. Ai as që përpiqet të pretendojë të jetë ndryshe. Në këtë kuptim, ai gjithashtu më la të prisja një thirrje në burg dhe kushedi sa do të kishte zgjatur ajo thirrje nëse nuk do të kisha qenë i ftuar në festivalin e majtë dhe antifashist Rebedu në Dubrovnik javën e kaluar dhe tha, ndoshta edhe ashpër, se Aleksandar Vuçiq ngjyros kriminelë me të cilët, në shumë nivele, është i përfshirë pazgjidhshmërisht në afera të shumta mafioze. Dhe se jeta e tij mund të kërcënohet vetëm nga njerëz të tillë, asnjëherë nga njerëz si unë dhe Zoran Kesiq (i cili foli bashkë me mua në atë forum).

Në të njëjtën mbrëmje, filloi rrotullimi dhe shtrembërimi i asaj që thashë (pa marrë parasysh sa i papërpunuar kualifikimi im) dhe mediat nën kontrollin e autoriteteve gënjyen njëzëri se unë kisha bërë thirrje për vrasjen e Aleksandër Vuçiqit. Javën e fundit, ndjekja, rrotullimi dhe gënjeshtra eksplicite nuk kanë të ndalur, Vuçiq më kushton një pjesë të madhe të një konference të tij për shtyp, duke nënvizuar se jam një person i parëndësishëm. Duke qenë se karakteristikë tjetër dominuese e presidentit tonë është hakmarrja dhe pamundësia për të duruar që dikush të flasë publikisht për mosveprimet e tij, ftesa për të vuajtur dënimin me burg ishte e pritshme dhe tani është pa dyshim hakmarrja personale e Aleksandër Vuçiqit për gjithçka që bëj. dhe unë po flas dhe është e drejtuar kundër qeverisë së tij të çoroditur dhe kriminale.

Mirëpo, ajo që mbetet kur të hiqen të gjitha shtresat e propagandës, kjo qeveri me qëndrimin e saj ndaj krimeve të luftës dhe kriminelëve të luftës të viteve nëntëdhjetë, e zhveshi në thelb dhe e legjitimoi si modus operandi dhe vazhdimësi të së keqes dhe urrejtjes. të formuar në periudhën kur u vranë masivisht, u internuan, u grabitën, u masakruan, u dhunuan… të gjithë ata dhe ata që nuk futeshin në matricën e “pastërtisë kombëtare” dhe idesë serbe të madhe. Sepse të gjithë ata që në fillim të viteve nëntëdhjetë financuan, krijuan dhe inkurajuan luftën dhe çfarë do të vijë me të si rezultat i pasioneve shoviniste dhe teorisë së gjakut dhe dheut, janë ende në pushtet – të gjithë të njëjtat fytyra të errëta, të gjithë të njëjtën luftë.

Përveç Sllobodan Millosheviqit, i njëjti ekip tani po ia pret kapelen Serbisë dhe me të vërtetë ndonjëherë pyes veten nëse dikush normal në këtë vend ka besuar se ata që qëndrojnë pas dhjetëra mijëra vdekjeve të “të tjerëve” nuk do të vazhdojnë festën e tyre të përgjakshme kundër “të tyre”, ” në rrethana disi të ndryshuara dhe në mënyra shumë më perfide.

Në detin e problemeve ekzistenciale, dhe paralelisht me atë në përpjekjen për të shtypur dhe harruar vitet e 90-ta, shumica e qytetarëve serbë janë plotësisht të bindur se e keqja, pasi të lirohet nga zinxhiri, do të kafshojë përfundimisht atë që e çliroi. Shumica e qytetarëve serbë, për fat të keq, nuk mund të shohin lidhjet e forta shkak-pasojë midis grabitjes aktuale të Serbisë, grabitjes së burimeve natyrore, Rio Tinto-s dhe të gjitha krimeve të tjera mjedisore, midis shkatërrimit të plotë dhe të pakthyeshëm të Beogradit dhe shumicës së qytetet e këtij vendi; ndërmjet kapjes së lumenjve dhe burimeve të tjera natyrore; mes kushteve gjithnjë e më të këqija të jetesës dhe varfërisë në të cilën po zhytemi gjithnjë e më thellë; mes institucioneve të prishura dhe shkatërrimit të shtetit; mes ndjenjës pothuajse të prekshme të frikës, pasigurisë dhe mjerimit të çdo lloji etj. me atë që u bë në emër të Serbisë gjatë viteve nëntëdhjetë.

Ngjarjet tragjike të majit të vitit të kaluar dhe gati 20 njerëz të vrarë në shkollën fillore “Vladislav Ribnikar” dhe në fshatrat përreth Mlladenovcit janë pasojë e drejtpërdrejtë e urrejtjes dhe së keqes që injektohen çdo ditë në mënyra të panumërta në matricat mendore të shumicës, dhe e gjithë kjo i ka rrënjët në vitet nëntëdhjetë. Fëmijë që grisin dhe rrahin fëmijë të tjerë, që djegin dhe plaçkitin kafshë, që dërgojnë kërcënime me bomba, që keqtrajtojnë të moshuarit, që janë plot urrejtje, frikë dhe turp, që janë të çorientuar dhe të humbur në një botë që po ndryshon gjithnjë e më shpejt, dhe ata trokisni në vend, fëmijë të tjetërsuar nga vetja dhe bota që i rrethon – ata janë pasojë e viteve nëntëdhjetë dhe e sistemit të vlerave që kemi lindur si shoqëri. Dhe, për fat të keq, përpjekjet për gjenerimin e kësaj urrejtjeje të vazhdueshme nuk i shoh fund, sepse njerëzit që udhëheqin Serbinë definitivisht as dinë dhe as duan ndryshe. Dhe kam frikë se qytetarët e Serbisë do të duhet të shohin dhe përjetojnë shumë ngjarje të tjera të përgjakshme dhe të tmerrshme për të kuptuar se për çfarë po flas dhe mbi të gjitha për të bërë rezistencë të organizuar ndaj matricave të sjelljes së tillë.

Deri atëherë, nëse diçka do t’i ndihmojë Serbisë, dhe nuk do ta ndihmojë, unë jam gati të qëndroj pas fjalës sime të thënë publikisht dhe të mbaj pasojat e asaj që kam bërë, edhe në dëshpërim të plotë dhe në errësirë ​​emocionale. Në këtë moment, teksa po bëja një plan për të kaluar dy muaj në burgun e kundërvajtjes, më erdhi lajmi se bashkëluftëtarët dhe shokët e mi të Rrjetit Antifashist Feminist, së bashku me miqtë dhe kolegët e organizatës “Krokodil”, nisën një aksion për mbledhjen e parave ‘A ma bleve lirinë kështu?’

Duke ditur se në më pak se 24 orë janë mbledhur katër herë më shumë para se shuma e planifikuar dhe se deri më tani më shumë se 100 njerëz nga i gjithë rajoni, por edhe nga vende të ndryshme të botës, kanë paguar donacionet e tyre, më bën të gëzohem. dhe mirënjohës për forcën e solidaritetit dhe mbështetjes tonë më të madhe se e keqja dhe urrejtja e mbjellë nga qeveria në Serbi. E gjithë kjo na dha frymën për të krijuar një fond solidariteti që do të ketë për detyrë të ndihmojë njerëzit që janë në një situatë të ngjashme me timen dhe këtë do ta bëjmë në të gjithë rajonin. Dhe mendoj se në këtë pikë është me vend të shkruaj se çdo situatë, madje edhe më e keqe, mund të jetë e mirë nëse nxjerrim një mësim prej saj dhe nxjerrim diçka të mirë prej saj.

Ose siç thonë: kur jeta të jep limon, bëj limonadë.

Gjatë asaj kohe, sinqerisht dhe miqësisht i rekomandoj shumicës së qytetarëve serbë që të gjithë ata që refuzojnë të kuptojnë pse vendi ynë është në një gjendje kaq katastrofike sot, duhet të mendojë me kujdes se si dhe pse arritëm në pikën ku shumica e qytetarëve refuzojnë. të pranojnë të vërtetën se ata janë mbrojtësit e saj.