“Zonja e mirë dhe gra të tjera”, tregim nga Shqiponja Axhami

Kishim edhe dy orë rrugë për në shtëpinë e Sheh Dullës. Rruga për në shtëpinë e tij ishte një përdredhje e pluhurt që merrte nga Shtegu i Lajthive dhe soste tek Shkalla e Keqe.

“Si ka mundësi që një Sheh ndërton shtëpinë afër një gremine dhe shkalle të keqe?”, – e pyes papritur xhaxhain.

Si duket e tremba, se ma kthey me një timbër të frikësuar:

“Nuk di ç’të të them, por mbaje fort zinxhirin, pashë të madhin Zot!”

E miratova me kokë dhe hodha edhe një herë vështrimin mbi kafshën e gjorë.

Unë tërhiqja për zinxhirësh një dhi sterrë të zezë, pa asnjë qime të bardhë, që na ishte dashur ta kërkonim në shtatë katunde. Ndërsa xhaxhai mbante në prehër gati të alivanosur, tim atë.

Prej ditësh im atë pati humbur në pyll. Kjo na pati trembur të gjithëve. E patëm kërkuam rrënjë e gëmushë, por nuk e gjetëm. Derisa një ditë ai u kthye, por i tjetërsuar.

Gjyshja, nëna dhe gratë e shtëpisë vunë kujën kur e panë. Sipas tyre, ai na paskësh shkelur xhindët.

“Ka të shkelur, ptu ptu”, mbaj mend fjalët e gjyshes, ndërsa ima atë e vështronte me një shikim të mjegullt, si të mos e njihte.

Pas disa ditësh në shtroje, pa ngrënë asgjë dhe pa folur asnjë fjalë, im atë u tret dhe mbeti sa një dele. Kështu unë dhe xhaxhai morën udhën për tek Sheh Dulla. Sipas gjyshes, ai shëronte të shkelur e magji nga më të ligat.

Se përse ai na tha që duhej të gjenim nje dhi sterrë të zezë, kurrë nuk do ta merrja vesh. Veçse na u desh të rropateshim ditë e netë katundeve, derisa më në fund e gjetëm.

Ndërsa xhaxhai kujdesej që im atë të mos lëndohej, unë tërhiqja dhinë.

Ajo që na brente më shumë ishte fakti, se im atë nuk kishte folur prej javësh. Na digjte dëshira të fliste qoftë dhe një fjalë, që të mund të merrnim vesh çfarë i kishte ndodhur. Por ai vetëm tretej dhe zhytej në një gjendje të trishtë, që të këpuste shpirtin. 

Kur sosëm tek Shkalla e Keqe pothuajse ishte errur. Si për të thyer makthin e atyre ditëve, xhaxhai iu drejtua tim eti:

“Mbërritëm. Për besë do të bëhesh mirë. Ke për ta parë.”

Im atë nuk foli përsëri, vetëm lëshoi një psherëtimë, që mua m’u ngul si thikë në zemër. Sytë mu mbushën me lot. Prej hutimit desh lëshova zinxhirin, lidhur në qaforen e dhisë.

Dhoma ku qëndronte Sheh Dulla ndriçohej nga llamba me vajguri, që i kishte vënë rresht në të dyja anët e murit. Në anën përkundruall zjarri digjej në një oxhak të vogël dhe bri tij, zhytur në një postiqe qimegjatë, frymonte trupi i vogël i Sheh Dullës. Unë shtanga, kur ai pa lëvizur fare nga vendi dhe pa na kthyer përshëndetjen tha:

“E para të futet dhia.”

Xhaxhai që për një copë herë mbante tim atë në krah, ma bëri me shenjë që të tërhiqja zinxhirin dhe të fusja në dhomë dhinë.

Kafsha e gjorë nxori mbyturazi një si klithmë. Dhe si duket nga lodhja, u shtri duke marrë frymë rrëmbyeshëm, e hutuar dhe e trembur.

“Shtrijeni të sëmurin bri dhisë !”, – urdhëroi përsëri Sheh Dulla.

Mes një përshtjellimi frike e lëshuam lehtas tim atë, bri dhisë. Xhaxhai më hodhi një vështrim dashamirës, si të më thoshte: “ Mos u frikëso, do të bëhet mirë”

Në të vërtetë isha i frikësuar deri në palcë, megjithëse nuk i besoja fare andrallat e gjyshes dhe as fuqinë e Sheh Dullës. Por në ato momente dëshiroja të besoja çdo gjë, t’i lutesha çdo hoxhe dhe prifti, vetëm që im atë të bëhej mirë.

Dritat e llambave drithëronin mbi mure hije të çuditshme, ndërsa Sheh Dulla pëshpëriste mbi një libër, që sipas xhaxhait ishte libër i shenjtë.

Pas një copë here, zëri i dhisë çau terrin me një virrmë therëse, si të jepte shpirt nga ndonjë e prerë  thike. Zura të dridhesha dhe iu afrova edhe më xhaxhait. Ai më vuri dorën mbi shpatulla, si për të më qetësuar.

Dhia lëshoi dhe njëherë një virrmë therëse dhe u rrotullua dy here, derisa shpina i zu ngjitur me tim atë. Në ato çaste Sheh Dulla u ngrit dhe uli fitilat e të gjithë llambave. Errësira që u krijua përreth të fuste tmerrin edhe më tepër, ndërsa unë lutesha nën zë dhe mes lotëve për tim atë. Në atë gjysmerrësirë më dhimbsej dhe më shumë. Madje disa herë u mata të ngrihesha dhe ta rrokja në qafë, duke e mos e lënë bri asaj kafshe, pse kështu na dashka një Sheh i çmendur. Unë nuk besoja asgjë, nga ato që thoshte gjyshja. Atë udhëtim e kisha bërë vetëm se isha i detyruar dhe për më tepër nuk kishim rrugë tjetër. Mjekët nuk i dhanë dum asaj që kishte ndodhur me tim atë. Vinin dhe iknin heshturazi, duke tundur kokën. Biles, mjekun e fundit desh e zhdëpa në dru, kur pasi e preku pak me stetoskop dhe i vuri një lupë  para  syve, iu kthye gjyshes dhe i tha: “Djali yt është çmendur”.

Tek bluaja këto në mendje me zemrën që po më pushonte nga frika dhe dhimbja, në dhomë u futën një rresht grashë, që ecnin të kërrusura. Ato i ranë  rrotull dhomës dhe në fund zunë vend rreth trupit të  shtrirë të babait.

“Sheh, Zonja e Mirë e Lugut të Errësirës e dëgjoi thirrjen tënde. Vërtet ajo nuk mund ta harrojë gjëmën që i bëri ky udhëtar, kujë vuri me ditë, por vendosi që ta falë”

Unë kisha shtangur. Kush ishin këto gra dhe ç’lidhje kishte kjo Zonjë e Mirë me tim atë.

Në ato çaste zëri i tim eti çau terrin, si një oshtimë që dilte prej një varri.

“Ikni andej të matufosura. Mos flisni kështu në sy të tim biri”

Ndërsa im atë ofshante kundër grave, xhaxhai më puthi mbi flokë dhe më tha nën zë: “Foli. Do të bëhet mirë, të thashë.”

Unë kisha shtangur.

“Pusho se ta lidhëm përsëri gjuhën, mëkatar!” –  iu hakërrua më e vjetra e tyre.

Ajo qe ulur e para në rradhë, bri Sheh Dullës. Që ishte më e vjetra dukej nga drita e zbehtë që i lëshonin herë- pas herë llambat.

Unë po turfulloja.  Një mendje më thoshte të ngrihesha dhe ta kapja për gryke, por isha mpirë dhe nuk mund të bëja asnjë lëvizje.

“Pak të duket zotrote që kalove pyllit lakuriq, ditëzi. E trullose nga mendja Zonjën e Mirë dhe e le cullak në mes të barishteve.”

“Hiqmuni sysh”, iu hakërrua dhe  im atë, duke zënë pak në njërin krah.

“Këto janë gjepura. Unë nuk kam zhveshur askënd.  Përkundrazi, ju lënesha të pështira më mbajtët mbyllur me netë, në shpellën tuaj të nëmur, sa harrova dhe të flas”

“Mallkimi ynë, mallkimi ynë do të të zëri”, iu kthyen njëzëri gratë e tjera.

Im atë, që nga zëri dukej që ishte shumë më mirë, u ngrit në gjunjë dhe u kthye nga Sheh Dulla.

“Sheh, e di dhe kam dëgjuar për emrin tënd, që kur im atë ra në shtroje dy muaj rresht nga sëmundja e tokës. Mbaj mend dhe se si erdhe dhe i fryve tri të marta rresht, sa ai u çua në këmbë. Por, besomë në ke Zot, që jam i pafajshëm.

Unë mora Pyllit të Nëmur që pa gdhirë. I pata premtuar tim biri, se do e dërgoj tek Shpella e Ariut të murrmë. Rrallë zbret në fshat kjo kafshë dhe im bir e ka për zemër. Por më beso Sheh, në kthesën e parë më dolën këto, një lukuni plakash. I mbaj mend që nga vegjëlia Sheh, janë të gjitha lënesha, prek burrë me dorë nuk i ka. Babëzitur dhe trembur nga fundi i jetës së tyre prej lëneshe, m’u turrën si të çmendura. Bëso më vajisën më lloj – lloj vajrash, që mbanin erë të tmerrshme. Më pas, nuk mbaj mend shumë, veçse e pashë veten lakuriq, mes fierit.  Dhe trupin copë- copë nga kafshimet’’

“Mallkuar, mallkuar qofsh,” – klithën njëzëri gratë e moshura, ndërsa unë turfulloja nga inati. Disa herë doja të ngrihesha dhe t’u turresha me grushte, por xhaxhai më kishte mbërthyer fort për duarsh.

“Këto, mallkimet kanë për zemër Sheh, të lutem mos u beso. Më shtriga ndër to është ajo, Zonja e Mirë. Ajo vdes që ta preki një burrë. Më mbajti të lidhur me një litar prej flokësh. Më bëri temjane dhe magjira, duke më ngulur thonjtë në lëkurën e kraharorit. As vetë nuke di Sheh, se si jam gjendur sipër saj. Ndërkohë që i gëzohej trupit tim, unë nxirrja poresh duhma avulli jeshil, derisa më iku gjuha dhe nuk brita dot më. Më pas u turrën ja këto, këto fytyrëdjegurat, të matufosurat. Nga nuk më preknin. Është e tmerrshme, më beso Sheh, është e tmerrshme të të hipin sipër dhjetra plaka.”

Ndërkohë që im atë fliste, Sheh Dulla shfletonte një libër, që herë pas herë e vinte në postiqe dhe ngrite kokën lart, si t’i lutej qiellit.

“Vetëm të preknin apo?”, – pyeti pas një copë herë Sheh Dulla.

Në ato çaste dhia, që si t’i kishin futur një trastë në fyt nuk qe ndier, lëshoi një virrmë të gjatë dhe të ethshme, që të shtinte tmerrin.

“ Ç’të them i shkreti, unë nuk doja të bëja asgjë, por nuk di si ta shpjegoj Sheh. Këto më lagnin me një ujë të kuq, që vinte aromë gjaku. Më pas unë bëhesha si një dem i tërbuar, që edhe pse i shihja që ishin plaka të shëmtuara, doja të derdhesha mbi to. Po më beso Sheh, kjo vinte prej magjisë së tyre. Unë nuk e doja këtë gjë. Dhe Zonja e Mirë, që mallkuar i qoftë emri më shitoi e ç’nuk më bëri.”

Ndërkohë që im atë fliste, plakat britnin me fjalë mallkuese. Ndërsa më e vjetra, iu kthye disa herë më një zë të çjerrë sheh Dullës.

“Mos e beso Sheh, ky gënjen. Ky ka demonë në bark. Ky u fut në Pyllin  e Nëmur se na dëshironte, se na donte. Erdhi lakuriq tek ne, duke ulëritur si një kafshë e ligë, i babëzitur për seks.”

“Gënjejnë Sheh, gënjejnë. Këto janë të babëzitura , më besoni Sheh. Këto kanë zabtuar Pyllin e Nëmur dhe i bien në qafë çdo fatkeqi, si puna ime, që kalon rastësisht andej.

“Duhet dënuar Sheh, dënoje përsëri që të mos flasë. Shituar qoftë!”, – briti me të madhe më e moshuara e tyre. Ndërkohë të tjerat mbështollën shamitë, që i kishin hapur për të nëmur dhe bënë të dilin.

“Do ia them të gjitha Zonjës së Mirë dhe ky do të jetë sërish i mallkuar.”

“E dëgjon Sheh, këto janë shtriga, vërtetë që janë shtriga Sheh. Jeta e tyre kallur për burrë, i ka bërë të tilla”, – fliste im atë, me një zë të fortë dhe të sigurtë, a thua nuk kishte qenë në shtroje prej javësh.

Sheh Dulla frynte herë pas here dhe nuk ua ktheu fare përshëndetjen grave, që dolën një nga një nga dhoma, duke mallkuar dhe pështyrë.

Kur doli dhe guaja e fundit, e cila nuk harroi të kthehej dhe të pështynte fort nga im atë, dhia lëshoi një virrmë të gjatë dhe vetëm pas pak u shtri pa lëvizur. Kishte ngordhur.

Në ato çaste Sheh Dulla mbylli librin dhe u çua në këmbë. Iu afrua llambave  dhe ngriti deri në fund fitilin e tyre.

Unë po dridhesha. Nuk dija ç’të mendoja më parë. Hërë shikoja tim atë, herë Sheh Dullën dhe herë dhinë.

“Duhej ta merrni dhe ta groposni tre burime larg”, – urdhëroi Sheh Dulla.

Xhaxhai turfullonte nga gëzimi, ndërsa mua një vorbull e pashpjegeshme më ziente përbrenda. A thua im atë vërtet kishte shkuar lakuriq tek një lukuni grashë të rrjedhura? Kush ishte ajo dreq Zonjë e Mirë? A thua ishte më e bukur se ime më?

Xhaxhai falenderoi Sheh Dulllën dhe përqafoi bukur gjatë tim atë, përlotshëm.

Më pas e përqafova dhe unë, megjithëse më dukej qartazi pezmi në fytyrë.

Sheh Dulla bërë me shenjë që do të shtrihej. Sipas xhaxhait, sa herë ai frynte dhe lutej për një të sëmurë, lodhej, madje edhe sëmurej.

I lamë një bakshish në një torbë të zezë, që shërbente enkas për këtë gjë dhe dolëm. Ishte e çuditshme, im atë nuk dukej i drobitur, sikur kishte ditë pa ngrënë. Përkundrazi ecte vetë, pa e mbajtur as për krahu. 

Në shalën e pelës ku pak më parë shtrihej im atë, vumë dhinë e ngrodhur. Të them të drejtën ato çaste hutimi, frike dhe mijra pikëpytjesh, nuk doja të dija për asgjë, por për një çast ndjeva dhimbje për dhinë. Fundja ç’faj kishte kafsha e gjorë?

Rrugën e kthimit e bëmë në heshtje, si të ktheheshim prej një varrimi. Kur sosëm tek burimi i tretë , hapëm një gropë dhe futëm të gjorën kafshë.

Gjyshja, nëna dhe gratë iu turrën me lot e gaz tim eti, ndërsa çuçurisnin me njëra-tjetrën, se Sheh Dulla na qenkësha një Sheh i fortë, që zhduk xhindë e magji, sado të liga qofshin.

As gjyshja, as ime më nuk e morën vesh kurrë për gratë e çmendura dhe akuzat ndaj tim eti.

Por unë pas saj ditë nisa ta shoh tim atë me dyshim. Kur merrnim rrugën për në ngastra dhe zhdukej me minuta duke shurruar, nga nuk më shkonte mendja. Ose kur ndonjë grua e lagjes na përshëndeste, e vëreja me vëmendje çdo lëvizje të tij. Asnjeherë në jetën time nuk kisha menduar që im atë mund t’i hidhej një femre tjetër, përpos nënës time. Ato kishin lindur shtatë fëmijë bashkë dhe ishin të lumtur bashkë. Veç kësaj nuk arrija të shpejgoja dot, se përse ishte kaq e fortë xhelozia për të?!

Një ditë morën Pyllit të Nëmur. Donim të bënin disa lëndë ahu, për një plemë të re. Kur sosëm tek Shtegu i Errësirës, zumë të dy përkundruall.

Si ta kishte kuptuar brengën time, zu të më fliste rreth grave, por duke lidhur fraza të çuditshme. Unë vetëm e dëgjoja.

“Ato janë të liga , besomë bir, të liga. Kur të vënë përfund, bëhen dhe më të liga. Por çorba me kos do hudhra, do hudhra bir, ose nuk hahet. Pastaj një bretkocë nuk mund të jetë kurrë një elefant. Ose një gamile nuk mund të jetë kurrë një ujk”

Unë nuk e kuptoja, përpiqesha të kuptoja , por nuk i bëja pyetje sqaruese. Vetëm e dëgjoja.

Pas pak nga Shtegu i Errësirës kaloi vrulltas një kunadhe. Im atë mori shenjë. E goditi me të parën mu në kokë.

Kunadhja lëshoi një piskamë të gjatë dhe pasi dridhi disa herë këmbët në ajër, dha shpirt.

Unë, i trullosur, si të kisha ndalë nga një pus i errët makthi, nisa të flas me tim atë për të gjitha ato që më vlonin.

“ Dhe gratë të morën e të vunë përfund me magjira, apo desha vetë? ”

“Me magjira de, me magjira. Ku desha vetë. A do burrë në botë të këtë përfund një plakë të pështirosur, harruar të vdesë?”

“Po me të gjitha gratë t’u desh të flije, domethënë të bëje dashuri?”

“Jo de, vetëm me Zonjën e Mirë. Nuk di se kush dreqin ia ka vënë këtë emër, do t’i shkonte Zonja e Ligë. Vetëm me të bëra dashuri si i çmendur, megjithëse më pështiroste pamja e saj. As vetë nuk arrija ta kuptoja se ç’po ndodhte. ”

“Po gratë e tjera?”,  –  e pyeta pas pak.

“Gratë  e tjera bënin orgji të ndryshme mbi trupat tanë. Nuk gënjej dot, me preknin dhe kalonin në histerizëm, vetëm nga ato prekje. Më pas ulërinin si të marra.”

Nuk i besoja shumë, megjithëse një ndjesi e brendshme dëshironte që t’i besoja dhe ta doja si më parë. Unë nuk mund t’ia falja tim eti, nëse e kishte tradhëtuar nënën time.

“Të them të drejtën, unë nuk e besoj fare Sheh Dullën. Dhe as që do mund ta besoj ndonjëherë,  por pas asaj që më panë sytë. Çfarë lemerie! Ndoshta duhet besuar. Pa le, ngrodhi dhe dhia.”

Kur thashë këto fjalë, im atë nisi të mblidhte poçe pishe, pa ma vënë veshin.

Në fillim nuk e pyeta se përse po i mblidhte. Doja të marrja se s’bën një pëgjigje rreth Sheh Dullës.

“Sheh Dulla është një qënie e rritur tej Shkallës së Keqe. Nuk kam arritur kurrë ta njoh nga afër. Ama shumëkush që i është drejtuar për ndonjë hall, ka gjetur zgjidhje”, –  ma ktheu im atë pas një copë here.

“Edhe ty të shëroi,” – iu ktheva papritur. Im atë asnjëherë nuk na pati shpjeguar, se çfarë kishte ndjerë në atë gjendje, kur qe sëmurë. Se përse nuk fliste, as hante.

Ndërkohë që unë e nxisja të flisje, ai mblidhte e mblidhte boçe pishash. Kishim ecur bukur përpjetë, kur thesi i zuri të peshonte. Qe mbushur gati plot.

“Po i afrohemi Shpellës së Errësirës”,  – i them. Dua t’i kujtoj, se aty nga çasti në çast mund të dilte sërish Zonja e Mirë dhe grate e çmendura.

Por im atë vuri buzën në gaz dhe më bëri më shenjë që t’i afrohesha. Vura re që u ul mbi një pirg të gjatë dheu dhe nisi të lëshonte mbi të boçe pishash.

Në fillim një nga një, qetë –qetë, më pas me vrull dhe si me nerv.

“Është bërë vonë . Na duhet të kthehemi.”,  i them

Ai vë buzën sërish në gaz, duke lëshuar edhe më shumë boçe pishe.

“Na duhet të kthehemi baba.”- i them sërish

Këtë herë kuptohet zëri im është pak i frikësuar. Nga çasti në çast imagjinoj Zonjën e Mirë, duke u shfaqur Shpellës së Errësirës.

Por asgjë nuk pipëtin. Vetëm zhurma e boçeve të tim eti, që i hedh mbi pirgun e gjatë, ngado.

“Duhet të kthehemi.” i them gati më zë të lartë, ku ndihet frika dhe makthi im.

“Ajo mund të kthehet,”- shtoj pas pak.

Babai vë buzën në gaz dhe hedh sytë nga pirgu i gjatë i dheut, mbuluar me boçe pishe. Pasi më sheh thellë në sy, vë gishtin tregues para hundës dhe me thotë nën zë.

“Një pirg dheu dhe dhjera boçe pishe, nuk i ngre dot kurrë një plakë e harruar.”

Mrrolem dhe hedh sytë nga pirgu i dheut. Mbi të ka shumë gurë, boçe pishash dhe plita.

Jo, im atë nuk mund te jetë një vrasës.  Por dhe mund të jetë. Ai kishte varrosur me duart e tij thellë, shumë thellë Zonjën e Mirë, pasi ajo e hipnotizoi me magjira dhe  e detyroi te derdhej mbi të , duke duruar dhe qindra kafshime plakash histerike.

Këtë ma tregoi kur bëmë të lidhnim turrën e drunjve të ahut, fill pasi morëm nga një dalje, drejt Shtegut të Shtogut.

Sido që të ishte, e gjitha kjo çmenduri ngjarjesh me acaronte, ndaj iu ktheva me inat.

“Ti je çmendur baba. Si mund të vrasësh një grua?”

Ndërkohë që pres të më ktheje përgjigje, shoh që nuk jam më në Pyllin e Nëmur. As pirg dheu me boçe bishe sipër, nuk ka aty pranë. As turrë më dru ahu, dhe as im atë nuk është pranë meje.

Jam në mes të një udhe. E njoh atë udhë. Ështe udha për në Shkallën e Keqe. Im atë është tej, duke  tërhequr frerët pelës, kur has në ndonjë gropë uji. Ndërsa xhaxhai nga pas, që i thotë: “Edhe pak arrijmë”

Një përshtjellim makthi më mbulon me djersë. Lukunia e plakava duhet të më ketë bërë magji dhe mua. Ç’po ndodh? Ku jam?

Babai tërheq sërish me forcë pelën. Xhaxhai e ndjek nga pas. Ndërsa unë shoh çuditshëm vragën e zinxhirit të dhisë mbi dorë dhe shpetoj hapat. Kur arrij disa hapa pranë xhaxhait, dëgjoj tim atë që thotë:

“Jetoj gjatë, ka qenë shpirtmirë.”

Sheh Dulla kishte vdekur. Ne po shkonim për ta varrosur. Por unë isha krejt i hutuar. Vetëm para pak çastesh isha mes Pyllit të Nëmur, mbi prigun e varrit të Zonjës së Mirë.

“Çfarë dreqin po ndodhë me mua?” – pyes veten.

Përpiqem të imagjinoj çdo detaj nga nata e grave të tmerrshme, kur im atë ishte ende sëmurë. Davaritjet dhe frazat e tyre me oshëtijnë kokës, si fasha fortunuash dhe më japin dhimbje. Atëherë nuk duroj dot dhe i klith tim eti.

“Baba a nuk ishim në Pyllin e Nëmur bashkë? A nuk bëmë dru ahu? A nuk më the që ke vrarë Zonjën e Mirë? A nuk mblodhe boçe pishash dhe ia hodhe me duf sipër? Po luaj mendsh, por më shpjegoni diçka.”

Im atë ndal pelën, kthen kokës pas dhe më thotë me një zë krejt të qetë.

“Bir nuk ka asnjëherë nja Zonjë të Mirë për të vrarë, por mund të ketë një për të rrezikuar.”

Në ato çastë e urrej dhe dua të kthehem, por kemi mbërritur në oborrin e Sheh Dullës.

Është e çuditshme, arkëmorti i tij rrethohet nga gratë e çmendura. Njëra prej tyre, veshur me të zeza, është Zonja e Mirë. Dallohet prej të tjerave se rri serbes.

Një farë ngushëllimi më endet nëpër tru. Fundja do t’i jap një shpjegim gjithçkaje, sikur dhe luftë të jetë.

Por mbetem i shtangur: të gjitha gratë, biles dhe Zonja e Mirë i përkulen time eti, duke i bërë vend në krye të arkëmortit.

“Ç’po ndodh?” – pyes xhaxhain.

“Këto të çmendurat po i përkulen tim eti. A thua nuk ishin këto që çorrën gojën duke mallkuar.”

Xhaxhai vë buzën në gaz dhe me thotë nën zë:

“Mos u çudit! Sheh Dulla i ka lënë të gjitha librat e shenjtë dhe forcën e tij tët eti.”

Isha mpirë. E gjitha më dukej e pakuptimtë. Një mendje më thoshte të ikja me vrap, larg gjithçkaje, po dua të di dhe të kem një përgjigje dhe nga im atë.

“Baba, janë të vërteta këto që më tha xhaxhai?”

Babai vë buzën në gaz dhe përsërit shprehjen:

“Bir, nuk ka kurrë një Zonjë të Mirë për të vrarë, por mund të ketë një për të rrezikuar.”

Dua t’i ulëras. Ai e vë re pezmin tim dhe shton:

“Kjo që të thashë, vlen dhe për një Sheh.”

Ndërkohë që flet, plandos në duar librat e shenjtë. Ndërsa gartë rreth tij janë ende përkulur.

Përpiqem të mbedh veten, megjithëse për një gjë jam i sigurtë, që unë nuk mund t’i besoj më tim eti.

Duke u përpjekur që të mposht një përbindësh që zë e lëviz brenda meje, vraga e zinxhirit të dhisë zë dhemb. Madje duket se diçka lëviz mbi të. Një hije zezë, tej grave, një si formë dhie më fashitet në sy dhe ndjej që jam thjesht një i shenjuar. /ExLibris

/Gazeta Express