Tregimi i javës/ Raihani: Gostia

Arte

Gazeta Express

12/04/2024 16:14

Mohamed Saïd Raïhani: poet, përkthyes, prozator maroken. Dy përmbledhjet e tij më të njohura të tregimeve të shkurtra janë ‘Waiting for the Morning’ dhe ‘The Season of Migration to Anywhere’

GOSTIA

Mohamed Saȉd Raȉhani

Data e sotme në kalendarin e murit është e kornizuar me të kuqe.

Duhet të ketë një gosti sot.

Së voni i kam rënë në të se perceptimi im i datave të gostive po bëhet gjithnjë e më i turbullt. I kujtoj veç rastësisht, duke shëtitur rrugicës nëpër të cilën dritat stinore ndrijnë lojcake, duke i ndriçuar fytyrat e klientëve në bar nën hijen e flamujve të leckosur dhe banderolave të njollusura shumica e shkronjave të të cilave kanë rënë…

Ato janë të njëjtat gosti me të cilat jam rritur. Të njëjtat shenja gostish që përsëriten përjetësisht. Sidoqoftë, mbaj mend se kur isha fëmijë kurrë s’i lija pas mendsh datat e gostive deri në këtë pikë. S’e bija punën që të më zinte në befasi ndonjë banderolë. Madje as që flija natën para ditës së gostisë: rrija zgjuar para orës së murit, duke pritur gostinë të niste mirë ashtu që unë të mund të vishja teshat e mia të reja të sapoblera dhe të merrja një biçikletë me qira që t’u bashkohesha shokëve të mëhallës në garat me biçikleta dhe… S’e mbaj mend se sa dinakërisht më paraqisnin gjumi dhe ëndrrat në teshat e mia më të dashura të nënshkruara me shprehjet e mia më të ëmbla. Në gjoksin e pulloverit tim shokët e mi belbëzonin gjithë qejf parullën:

Si zog

Gëzimi i tyre më kaplonte edhe mua… Ngarend… Fluturoj… Si zog… I nder parakrahët e mi të vockël që të fluturoj… Imitoj zogun mbi kokën time duke notuar në qiellin e kaltër duke e tundur njërin krah… Fluturon larg… Flutoj larg… Fluturon edhe më larg… Fluturoj edhe më larg… Por

shokët e mi

gjithmonë

do ta prishnin

fluturimin tim

duke i përlarë parakrahët e mi, duke u kënaqur që po më bëjnë të reagoj me histeri. Kurrë s’mund të çlirohesha prej tyre para se zogu të shfaqej larg andej në horizontin e kaltër. Vetëm atëherë më linin të lirë të vrapoja duke më uruar mirëseardhjen, duke i rrahur duart me tallandi dhe duke kënduar refrenin që i lidhte të gjithë me qiellin:

Vallëzo, vallëzo zog

Ne jemi më të lumturit në tok’

Zogu zbriste në nivelin e radhëve të shtëpive të ulëta të anuara kah njëra-tjetra: sa më shumë që këndojmë aq më shumë ai vallëzon. Kurdo që ndalemi së kënduari ai fluturon shumë lart në qiell prapë, por kthehet përsëri dhe përsëri kurdoherë që kthehet kënga dhe vallja. Vallëzon dhe rrah krahët në këmbim të këngëve dhe premtimeve:

Vallëzo, vallëzo zog

Ne jemi më të lumturit në tok’

Zogu fluturonte vetëm që të na bënte vizitë herët në mëngjes ose për çdo gosti. Fluturonte rreth e rrotull në qiell duke na pritur të dilnim jashtë dhe të ndanim me të kremtimin, të vallëzonim dhe të këndonim…. Por, me kalimin e kohës, zogu u zhduk…

Mbase për shkak se njerëzit këtu po plaken seç herë e më shumë.

Ose ngase gostitë e zogjve nuk ekzistojnë më.

Ose ngase e gjithë historia ka qenë, që nga zanafilla, një fantazi e pastër fëmijërore e perceptuar nga fëmijë të vegjël të pafajshëm…

Tash po i kthej faqet e lagura të kalendarit në kërkim të numrave të tjerë të kuq të datave të ardshme të gostive.

I kthej faqet njërën pas tjetres. Përsëri dhe përsëri dhe përsëri…

Asgjë.

Sot, pra, ishte gostia e fundit.

/Marrë nga African Short Stories, volum 2, Handel Books, 2015

/Përkthimi: Gazeta Express