Tregimi i javës / Ballsor Hoxha: Zgjimi i të pandodhurës

Ballsor Hoxha është i lindur në Prishtinë më 1975. Ka të kryer fakultetin e Gjuhës dhe Letërsisë angleze dhe amerikane në Universitetine e Prishtinës. Hoxha ka të botuar përmbledhjet me poezi; ‘Nirvanë qyteti’, ‘Njerëzore’, ‘Limon e zi’ dhe ‘Këndej dhe andej barrës së lirisë’. Dy përmbledhje me tregime; ‘Qafëm’ dhe ‘Bardhëzi’.

Ballsor Hoxha

I.

“Po dukesh shumë bukur” i them, gruas përballë meje, me të cilën jemi njohtuar qe disa ditë, por edhe vazhdoj

“kjo që ke veshur është tejet tejet e hollë, e bukur po se po, por, edhe e lehtë si aromë dhe e ndjeshme si poezi”. I kam thënë, dhe përnjëherë e dëgjoj veten në këtë që kam thënë.

Më bie në kokë, në mendje, në sjellje, se kam thënë shumë më shumë se që hapem në këto gjëra zakonisht.

Jam ndalur dhe po e shikoj, ajo përpos që është duke u ndier bukur për këtë që kam thënë, diçka është duke bluar në kokën e saj. Dhe e di, është duke bluar tërë fjalin time, për përkufizimin e veshjes së saj. Por, si që është tejet inteligjente dhe bukur e thellë, e di se bluan dhe të përbredshmen e kësaj lirie dhe guximi tim, së paku në krahasim me sjelljen e zakonshme ndër kosovarë, derisa ajo ka një sjellje mjaftë të ndryshme, duke qenë se jeton në Zyrih.

“Edhe ti po dukesh bukur” më thotë ajo, sikur, kalkulon, sikur provokon, përgjigjen time, dhe sikur dëshiron të shoh se si do të bluaj unë po të njëjtën sjellje. Dhe nuk është që nuk i jap rëndësi veshjes.

“Po të shkon, si sjelleje dhe si po dukesh”, më thotë ajo.

“Më pëlqen ta bëj këtë gjë”, i them, “më pëlqen të provoj të dukem” them, por nuk e vazhdoj se dua të dukem ndryshe dhe i veçantë. Si duket, po më lëshon guximi mendoj në vete.

Ajo në këtë, e ulë kokën, e shikon makiaton e saj të madhe, dhe e përzien, është tërësisht e bindur në tërë këtë që po vazhdon, në bluarjet e saj.

Siqoqoftë, vazhdojmë bisedën, për të tjera gjëra dhe për të tjera dukuri të njëri tjetrit, në fund të fundit edhe jemi dy njerëz që kanë sjellje dhe dukuri të ndryshme, jetojmë në fund të fundit në dy botë të ndryshme për kohë të gjatë.

“Është brutale” i them vetes derisa vazhdojmë të njihemi, tani për disa ditë me radhë, dhe vazhdoj në vete “është brutale kjo sjellje e imja, njëfarë guximi brutal. Njëlloj sinqeriteti i i pakalkulim” përfundoj në vete.

“Më pëlqen” më thotë ajo “kjo shprehja direkte e njerëzve në Kosovë, njëlloj të folurit të zhveshur, sidomos kur më thonë meshkujt rrugës gjëra si ‘kësaj po i vijka nxehtë, qenka zhveshur krejtë’”. Dhe qeshet. Por qeshet e përmbajtur, me zë të ulët si edhe që flet, dhe më shikon drejtë në sy.

Qeshem edhe unë. Pastaj prapë ndalemi, dhe bluajmë atë që është thënë.

Disi, edhe krejtë kjo që po flasim, edhe në veçanti, gjërat dhe kuptimet jehojnë të papërcaktuara. Të mundshme për pafund rezonime. Për pambarim ironie. Por, por, në të njëjtën kohë, se si, më kthehet ‘ndërmendja’ (fjalë e saj e shpeshtë këto ditë që njihemi) për brutalen, brutalitetin e kësaj që po vazhdon përballë njëri tjetrit.

Derisa i them “kam provuar biseda me femra edhe më të hapura, edhe më provokuese” dëgjoj veten, kuptoj, se ka një mungesë në tërësinë e saj. Njëlloj mungese e njohjes dhe arritjes deri tek ajo në tërësi. Derisa e shikoj, flokët e ngjyrosura në të bardhë, lehtë dredha dhe të gjata, ndarë në mes, me sytë e saj kaltër në gri, derisa ajo më shikon, në sy, e di se ka aq shumë mosnjohje, një oqean të tërë mes nesh. Por, nuk është nga pamundësia e të jetuarit në dy botë të ndryshme, ajo në Zyrih, unë në Prishtinë, por nga njëlloj mungese e një jete të pandodhur kurrë disi.

“Je ndryshe, disi” më thotë ajo, dhe vazhdon “ je, jo i çuditshëm, por i pazakonshëm”.

“Pse, si e mendon këtë” e pyes.

Ajo më thotë “unë vetë jam ndryshe, edhe këtu në Prishtinë, edhe në Zyrih të Zvicrës, por jam kështu për shkak se jam introverte. Por, ti po më bën të shprehem” thotë ajo. Dhe vazhdon “po më bën të ndiej njlloj nevoje të të them, të tregoj gjëra”.

“A po e mendon si nevojë që të më njohësh, apo si nevojë për të më besuar”, them dhe vazdoj, “unë për aq sa di për dallimin mes një mërgimtari kosovarë dhe meje, dhe këtij konteksti të Prishtinës, që di të jetë tejet i egër me ju”, them. Pas një çasti them edhe këtë “ ndoshta po e them fjalën e fundit të parën herë pas here” them dhe qeshem. Edhe ajo qeshet, dhe më shikon në sy e bindur në tërësinë e bisedës, por përbrenda me tërë atë që mungon nga horizonti im i të kuptuarit e saj. Mundësisë së arritjes së saj.

“Disi, edhe po të njoh, por edhe po e përjetoj njëlloj paarritshmërie, njëlloj hije. A po më kupton?”ka thënë ajo dhe më ka pyetur.

“Po më pyet, për veten në lidhje me këtë paaritshmëri, apo për mua?”

“Për veten, por ti po e zgjon. Disi tërë kjo njohje e jona qe disa ditë, po zgjon në mua një pjesë të pandodhur, një hije, një mungesë.”

“Aaah” them unë dhe vazhdoj “por mua po më mundon një gjë tjetër, e që ndoshta është në lidhje me këtë paarritshmëri. Njëlloj mungese në mua, njëlloj hije, njëlloj paarritshmërie e imja në ty, dhe e imja ndaj teje.”

E kam thënë këtë, dhe e di se jam brutal, i sinqertë tërësisht ndryshe nga aspirata, nga Zyrihu, dhe zonjësia e saj, dhe tërë bukuria e saj, por nuk mund ta ndali veten të mos jem bruatlisht i sinqertë ndanë saj.

Ajo e lëvizë kokën anash dhe i tërheqë flokët, dhe e përzien makiaton e saj të madhe, gati se të përfunduar.

Këtë herë nuk më shikon në sy, shikon tutje ndërmjet tërë rrëmujës së qendrës së qytetit ku jemi të ulur në një kafene. Shikon e çliruar disi. E përjeton tërë këtë, dhe merr frymë thellë. Tërë kohën sa njihemi bisedojmë, përpos këtij takimi, ajo vazhdimisht merr frymë thellë. Dhe sa po bisedojmë për gjëra të pazakonta dhe të rënda disi. Dhe këtë herë disi, sikur kemi tentuar të njihemi, e kjo, na ka liruar në të njëjtën kohë të merremi me njëri tjetrin, por edhe të ndiejë po të njëjtën paarritshmëri ndaj njëri tjetrit.

Por, ajo, përnjëherë ngritet, dhe paguan, pijet tona, dy ujë me gaz, një esspresso dhe makiaton e saj të madhe. “Po shkoj” më thotë. Më shikon në sy, dhe e din se e kuptoj, se mirëkuptohemi, por pa fjalë, diku thellë në intuitën e mbytur dhe përmbytur në mungesat e të dyve zgjuar nga ky sinqeritet brutal.

“Shihemi” i them i sigurtë se do të shihemi, e do të tentojmë të njihemi.

Ajo ecën, duke dalë jashtë kafenesë, dhe tërheqë majen e fundit të fustanit të saj të kaltër tejet hollë të çelur dhe të bardhë. E shikoj, është grua e bukur, por edhe disi shpartallon tërë bukurinë e saj, fokusuar disi vetëm në sytë e saj. Sikur tërë ajo që i bindet dhe beson akumulohet dhe mbetet, në të vërtetë, mbetet vetëm në sytë e saj.

Unë rri edhe pak, dëgjoj fëshfërimin e një peme tejet tejet të madhe dhe të vjetër në teracë të kafenesë. Kuptoj, kemi qenë tejet melankolikë, na është liruar kjo melankoli në të vërtetë, nga mosnjohja, mosarritja tek njëri tjetri, me fjalë apo me kuptim, por ndiernjohjen për njëri tjetrin në intuitën tonë. Dëgjoj fëshfërimën e gjetheve dhe dëgjoj zhurmën e qytetit. “Ndoshta” them në vete, “ndoshta, gjërat që nuk kanë ndodhur, mund të ndodhin në brendësinë tonë, me pak kuptim”.

II.

Merr frymë thellë ajo,

“qentë që po dëgjohen duke qajtur derisa po thërret myezini, qajnë për botën e tyre, natyrën e tyre tash të sterilizuar, për jetën e tyre me njerëz, por, siç ishin të barabartë”,

sapo i kam thënë, dhe kjo është arsyeja pse ka marrë frymë aq thellë.

Jemi në banesën time. Verë, korrik, dera e hapur e ballkonit, jemi takuar pas nja një muaji.

Kur flas gjëra të rënda si kjo, ajo merr frymë thellë, sikur në tërë këtë frymëmarrje të saj e kalon tërë lumin e Zyrihut të Zvicrës ku jeton, për ta qetësuar veten. Por, ajo është një top zjarri masash të errëta nga jeta e saj nëpër një të kaluar të pambarim izolimeve.

“I kam dëgju, e kam vëzhgu edhe unë këtë fenomen, por nuk e paskam ditun se ka të bëjë me thirrjen e myezinit në xhami!” thotë ajo, krejtësisht e tronditur. Por assesi e deshifrueshme se ku shkon tronditja e saj. Asesi e kapshme çka ndodhë me atë pas kësaj frymëmarrje të saj të thellë, sikur kalimi i lumit në qytetin ku jeton.

E shikoj, pak çaste më vonë, është përhumbur duke shikuar në monitorin e llaptopit tim që është hapur. Në ndriçimin gati se romantik dhe dritëhijet e dhomës ku jemi, fytyra e saj me hundën e saj të hollë të gjatë dhe me kockë të dallueshme, tërësisht karakteristike, ndriçojnë. Por nuk e kam të qartë, a më ngjanë më shumë në gratë e zhdukura të shekullit të kaluar, gra gur, gra të paepura; apo nëse më ngjanë vetëm në gur, në grua gur, fshehur edhe grimën më të vogël të emocionit. Jo për ndonjë budallaki, por pikërisht që të më ruaj, nga ajo që po kalon nëpër shpirtin e saj, sidomos pas asaj që i kam treguar për qentë e Prishtinës, të sterilizuarit.

Pastaj më rropllon, edhe unë, pranë saj jam steril, i kastruar pranë saj. Qoftë nga ky gurëzim i saj, qoftë nga aura e saj e një gruaje të peapur, të fortë përtej seksuales e ndjeshmërisë fizike. Apo, ajo është vetëm frymë, vetëm shpirtë. Nuk e di, në të vërtetë, nuk e kam idenë, por sa herë që jemi duke u takuar tërë tërheqja fizike është duke kaluar në burtalitet sinqeriteti disi.

Në të vërtetë ka të veshura rroba tejet tejet elegante, pantollona dhe setër të bardha mbi një këmishë kafe, që disi janë aq afër me poezinë, ka edhe frizurë tejet elegante dhe të kohës, por asgjë nuk është e rëndësishme për atë. Tërë kohën ajo fletë, ruan dhe përkujdeset për të tërën, si një ngjarje tejet tejet e rëndësishme në jetën e saj, në këtë muhabet, saktë përmes frymëmarrjes së saj. I ruan, si një pëllumb i egër, të gjitha, çdo çast e fjalë, e qoftë edhe tërë cigaret që jam duke tymosur pranë saj. I numëron ato, e rrudhë fytyrën, qoftë edhe kollitet nga tymi që na ka kapluar, por thotë “e kam nga etja, më duhet, pak, ujë!”.

Provoj të meditojë, atë që kemi folur deri më tani, ka dy orë e gjysmë që jemi bashkë, tërë kohën kam folur për gjëra të rënda, të tmerrshme, të pakapshme herë herë për atë, për vetë kontekstin shqiptarë, dhe meditojë, “pse nuk më vjen të provoj një kontakt fizik. Largë puthjes etj, por së paku t’ia prekë lëkurën, dorën, apo qoftë edhe shpinën”. Dhe e provoj, e përkëdhelë në shpinë, ajo më lejon. Ndjehet edhe mirë, edhe e dashur, por edhe është tejet tejet e përfshirë në takimin tonë, jo si grua në gjah, por si grua, që po gjenë diçka. Edhe unë ndjehem mirë, megjithëse si pesëdhjetëvjeçarë i virgjër.

Në këtë impotencë të çuditshme të tërhqesjes fizike, derisa po shtohet ajo shpirtërore në mes neve dyve, pyetem, çka është, çka po gjenë?

“Më herët kur u takuam pasdite, këtë të dielle, kam përjetu nji melankoli tejet të thellë e të bukur!” më thotë ajo derisa po meditoj për këtë impotencë timen dhe këtë gurëzim të saj.

“Është sikur një sinqeritet brutal, tërë kjo” mendoj në vete. Një sinqeritet tejet i thellë i guximshëm deri në çmenduri, mes një burri dhe një gruaje shqiptare.

“Dhe kjo impotencë” meditojë, derisa ajo është gurëzuar përsëri pasi që e ka thënë këtë më lartë, “kjo impotencë është saktë, njëlloj hije mungese brenda nesh, hije mungese që si duket është nga pamundësia për të njohur njëri tjetrin, ajo që ajo jeton të shumtën e saj në Zyrih, dhe unë në Prishtinë”!.

“Sikur, sikur, m’u liru njilloj bllokimi i përjetshëm, që e kam bartur tërë jetën kur e ndjeva atë melankoli” më thotë ajo. “Dhe ish e dielle, dhe tanë ato të diella që i kam kalu në Zyrih pranë lumit duke u bërë një me universin”.

“A e din, unë mendoj se nëse ka një zot dhe na gjykon pas vdekjes, ai do të na pyet pse nuk e kemi përjetuar kënaqësinë e këtij universi”, thotë ajo dhe përfundon mendimin.

Ndoshta, prej tre muajsh që e njoh, e takohemi, herë në Tale të Shqipërisë, e herë në Prishtinë, pasi që e ka thënë këtë, ndiej aromën e parfumit të saj. Pytem mos ndoshta është sapuni i saj. Por, jo, është parfum, hollësia e kësaj arome, me nota dhe me një lehtësi aq të pakapashme në po të njëjtën, është sikur vetmjaftueshmëri, sikur kapje prë veten e saj, dhe mbrotje nga çfarëdo zgjimi të epshit të tjetrit. Sikur aromë e buzëve të saj. Sikur aromë e ndjenjës së saj të të veshurit, sikur fjalët që i thotë aq të buta, të matura, por dhe të papjekura.

“Por, kjo melankoli është saktë ajo që ndjeja edhe unë derisa ishim bashkë, te Dardha e Zezë” në kafenenë në qendër të qytetit, i them. “Mirëpo mua më dukej sikur njëlloj “perishing”, njëlloj kalimi i gjërave, njëlloj kalimi i tyre përballë teje, përballë teje të mbyllur si guri.” Këtu kam frikë se do të keqkuptohem dhe vazhdoj shpejtë “ka të bëj me hijeshinë e gurëzimit tënd”, i them, por dhe e di se e kam shkatërruar çdo përpjekje për një bisedë logjike.

“Për tërë atë që kam kaluar, edhe jam guri” thotë ajo, tërësisht e butë, melakolike, dhe prapë se prapë, disi e papjekur në sinqeritetin e saj burtal.

Tash unë marrë frymë thellë, po mësoj në fund të fundit. “Ndoshta ky sinqeritet i yni brutal është saktë impotenca jonë, e përbashkët, e ndarë mes ne të dyve, dhe e veçantë për njërin dhe tjetrin.” Meditoj, dhe vazhdoj meditimin derisa ajo pin esspresson që ia kam përgatiur, me shumë qumësht të ftohët.

“Ndoshta sinqeriteti është saktë impotenca, apo janë në marrëdhnie direkte njëri me tjetrin”. “Apo” vazhdoj të mendoj “ndoshta ankthi për të qenë bashkë me njëri tjetrin, na ka bërë aq të sinqertë me njëri tjetrin. Ndoshta ankthi për të njohur njëri tjetrin, ndoshta ajo hija e mungesave të njërit dhe tjetrit, duke jetuar në dy botë të ndryshme, na ka bërë të jemi aq të sinqertë me njëri tjetrin, sa që ka kaluar në burtalitet që nuk e duron epshi. Apo, ndoshta është epsh për njeriun, në fund të fundit” i them vetes, derisa ajo ka folur.

“Si, çka tha?” e pyes, nuk e kam dëgjuar, jo vetëm pse isha duke menduar, por edhe pse ajo vështirë dëgjohet, flet aq butë dhe me ton të ulët.

“Thash, ndoshta melankolia ime ishte të kuptuarit, se kam qenë kaq e vetmuar, në të gjitha botët që kam jetuar”, thotë ajo.

“Por, edhe unë po e kuptojë të njëjtën, por edhe unë po ndjehem edhe më i vetmuar pranë teje.” I them

“Edhe unë!” thotë ajo.

“Pranë vetes apo meje” e pyes me shaka.

“Pranë të dyve” më thotë ajo, dhe vazhdon “më shumë pranë vtetes derisa po jam me ty”.

“Por unë po ndjehem i vetmuar derisa po kuptoj se tërë këtë jetë kam menduar të bëj biseda si kjo me ty. Dhe papritë është hapur njëlloj mungese e hijezuar, të thellë, e rëndë. Sikur është hapur tërë e pajetuara”

“Edhe unë.” Thotë ajo dhe vazhdon, “po më dukesh sikur i rrëmbyer nga hija, sikur i zënë rob”.

“Ndoshta” them, dhe përhumbem në tymin e cigares së ndezur.

Ajo përhumbet në frymëmarrjen tejet të thellë të vrullshme. të saj të radhës.

Ndoshta kanë kaluar disa minuta. Dhe e shoh se si i zhveshë çorapët, për të veshur këpucët e saj të verës.

“Po shkoj” thotë shkurt, butë dhe matur, këtë herë.

“Natën” është krejt çka mund t’i them.

Ajo, sikur një pllumbi egër, sikur të ketë kuptuar diçka tejet tejet të rëndë dhe të vlefshme për atë, përvidhet për dere të hyrjes dhe zhduket. Unë, po ashtu kam kuptuar diçka krejtësisht të çoroditur dhe të vlefshme përjetë: mund të kuptohem, e ndoshta, edhe të kuptohemi.

“Mund të ndodhë” meditoj në dhomë i vetëm pasi ka shkuar ajo. “Mund të ndodhë edhe të njihemi, të dhuhemi, të shkrryhemi në seks, por si duket, duhet edhe një jetë, edhe një lum për mua, të marr frymë thellë kur njoh veten pranë saj, kur ajo njeh veten pranë meje, të mbetur peng i mërgimeve!”.

/Gazeta Express