Shkruan Berat Buzhala: Përshëndetje marrëzi

Gazeta Express

07/03/2020 18:35

Sfida me të cilën po përballemi sot është kjo: Kush çfarë paska thënë para një viti dhe kush çfarë po thotë sot dhe – uber alles – çfarë ka thënë Albin Kurti dje dhe sot. Në sytë e një militanti të verbër dhe të paditur nuk ka aspak rëndësi që çfarë po thonë të tjerët sot, e çfarë thoshin dje. Në sytë e një fundamentalisti idiot ne jetojmë në një univers paralel, brenda të cilit, nëse nuk thotë Albin Kurti, nuk vlejnë – përveç tjerash – as rregullat e fizikës.

Berat Buzhala

Patjetër që kam pas thënë. Jemi me fat, ose pa fat, që të gjitha gjërat në këtë shekull po mbesin të shkruara. Është e pamundur të retushosh ndonjë gjë. Mjeri ai që e provon. Secili kundërshtar është i armatosur deri në dhëmbë screenshot’a. Organizimet partiake për propagandë dhe ndotje të kundërshtarit janë aq të fuqishme sa brenda një dite e sheh qysh në mënyrë të organizuar qindra djem e vajza të reja, qindra të tjerë me llogari falso, i mbushin rrjetet sociale me ilustrime ‘komprometuese’.

Vetëm Ajatollahu i tyre nuk i ka ndryshuar kurrë qëndrimet. Madje njëri më tha një ditë që ai beson se Albini ka ardhur nga e ardhmja. A po kuptohemi se sa serioze është situata? Ka të tillë që mendojnë dhe besojnë që Kryeministri i Kosovës ka ardhur në Kosovë, bie fjala, direkt e prej vitit 3000.

Duke qenë një njeri që ka ardhur prej asaj periudhe, besojnë këta, ai e di edhe çfarë do të ndodhë sot dhe çfarë do të ndodhë nesër. A do të bjerë shi, a do të kemi mot me diell? Ndërsa jemi ne të tjerët që po e pengojmë Mbinjeriun që t’i jep rrugë problemeve që na kanë ngulfatur. Me një njeri të tillë, që beson në fenomene të këtilla, që dikush vjen nga e ardhmja në të tashmen ose anasjelltas, argumentimi logjik është problematik. Ai është duke parë filma të tjerë prej nesh. Shpjegimi se nëse ndryshojnë faktet ndryshon argumentimi, te ai, e as të atillët, nuk pinë ujë. Kështu që, përkohësisht, unë kam vendosur që këtë kategori njerëzish dhe besimtarësh, t’i konsideroj të vdekur. Sigurisht që ata do të frymojnë dhe do të ushtrojnë terror nëpër rrjete sociale, mirëpo unë nuk dëshiroj të komunikoj me ta, e as nuk shpresoj që të kuptohem prej tyre. Mirëpo këta, në asnjë rast nuk janë shumica. Janë një pakicë shumë e zhurmshme dhe neveritëse. Nëse nuk dalin nga kontrolli, nëse shteti nuk qeveriset bazuar në impulset e tyre, edhe kjo kastë është e nevojshme për ekosistemin politik.

Në njërën anë janë këta, në anën tjetër jemi disa prej nesh, që nuk jemi të ngarkuar ideologjikisht, që e shohim botën në mënyrë pak më fleksibile, më me shumë ngjyra dhe nuanca, e jo vetëm bardh dhe zi, e jo vetëm në miq dhe armiq, që jemi për kompromis dhe pragmatizëm politik, që nuk mendojmë që duhet të vazhdohet t’i bihet murit me kokë në të njëjtën vend me shpresën që do të hapet, apo të vazhdohet t’i bihet me kokë, sepse kështu kemi thënë në krye të herës.

Albert Einstein e ka dhënë një definicion fantastik për çmendurinë. Ai thotë se çmenduria nuk është asgjë tjetër përveç kur ne e bëjmë vazhdimisht të njëjtën gjë, duke shpresuar që të arrijmë rezultate të ndryshme. Bie fjala, nëse çdo ditë nisemi rrugës për në Germi, duke shpresuar që një ditë do të dalim në Fushë Kosovë.

Për ta kontekstualizuar këtë çfarë po them, lë të kthehemi pak në Kosovë. Einstein kur ka folur për çmendurinë sigurisht që edhe ne na ka pasur në mendje. Ai, në një rast tjetër, ka thënë që çdo rregull fizike që vlen në tokë, vlen kudo në hapësirë. Një metër në tokë është një metër në mars. Një budalla në Kosovë është i njëjtë me një budalla në Kaliforni, apo në provincën kineze Hubei (meqë jemi në ethet e festivalit të coronavirusit).

Në vitin 1989 elita politike e Kosovës, për shkak të rrethanave të Kosovës, kishte kërkuar që Kosova, në kuadër të Jugosllavisë, ta kishte statusin e Republikës. Ndoshta përveç Albini. Ka mundësi që ai edhe në vitin 1989 ka kërkuar dhe po kërkon edhe sot – makroschengenin shqiptar.

Ra Jugosllavia, u bë copë e grimë sikur një xham i thyer, kurse kërkesat tona evoluuan. Ata që po e udhëhiqnin politikisht Kosovën kërkuan protektorat ndërkombëtar, si një fazë të përkohshme. Edhe atëherë, sikurse edhe sot, kishte mendime të ndryshme, por mendimi racional dhe dominant ishte ai. Nuk ishin të paktë edhe në atë kohë që Presidentit Rugova i kërkonin që ta drejtonte kurrizin, që të mos bëhej servil dhe butak, që të mos priste për të tjerëve ta donin më shumë Kosovën, se sa e donim ne. Presidenti i ndjerë përveç njeri ishte edhe terapi. Ai i trajtonte si askush tjetër avanturistët, sypatremburit dhe kurrizdrejtët, që po kërkonin prej majave të bjeshkëve të Kosovës që UÇK të mos e ndalte luftën derisa pjesë të Shqipërisë të mos bëhej çdo cep i tokave shqiptare. Dhjetë vjet më vonë ndryshuan faktet dhe ndryshoi edhe argumentimi. Nuk kërkoi kush më republikë në kuadër të Jugosllavisë, e as protektorat ndërkombëtar.

Vitin e kaluar, një numër i madh prej nesh, kemi thënë që taksa që u vendos aksidentalisht dhe stihikisht nga qeveria e kaluar, ishte një pengesë e mirë për të sabotuar procesin e dialogut. Ishte një qeveri tjetër në pushtet, ishin rrethana të tjera në planin ndërkombëtar. Nuk kishte ekzistuar as i dërguari i posaçëm për Kosovën i presidentit të SHBA’së. Në tetor të vitit të kaluar zgjedhjet i fitoi opozita, e tash po themi – po them – që ish-opozita nuk duhet të vazhdojë të sillet edhe më tutje si opozitë. Ajo duhet të bëhet pjesë e procesit sepse serioziteti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës në këtë fazë është i përafërt me atë që ka qenë në vitin 1999. Nuk duhet dhe nuk guxojmë të mbesim pengje të deklaratave tona të para një viti, posaçërisht nëse në ndërkohë kanë ndryshuar shumë rrethana.
Unë njoh shumë budallenj që kurrë në jetën e tyre nuk i kanë ndryshuar qëndrimet, mirëpo kjo gjë atyre kurrë nuk ju ka garantuar sukses në jetë. Jeta e tyre vazhdon të mbetet mizerie. “Kam folë njëherë”. Kjo është deklarata më e marrë që mund të dalë prej gojës tonë.
Vehabitë, meqë ra fjala, sot e kësaj dite janë në gjendje që të presin miliona koka me shpatën e tyre, sepse besojnë që çdo kush që i thotë vetes mysliman duhet të jetojë ashtu siç ka jetuar profeti Muhamet në shekullin e shtatë. Ndërsa profeti Muhamet kur ka jetuar në atë periudhë nuk ka thënë hajdeni o burrë të jetojmë ashtu siç ka jetuar Ademi e Eva. Jo, ai ka vazhduar të jetojë, të vishet dhe të hajë, saktësisht në përputhje me kohën. Po të jetonte tash, sigurisht që do ta kishte pasur një llogari me miliona ndjekës në FB.

Gjërat në këtë jetë kanë evoluar. Planeti tokë është krijuar para rreth 5 miliardë viteve, ndërsa më pas kanë ndodhur miliona zhvillime të tjera. Është krijuar qeliza e parë, e prej saj gjatë një procesi të gjatë janë krijuar miliona krijesa të tjera, ca janë zhdukur e ca të tjera kanë vazhduar të përsosën. I kemi pasur këndej pari dinozaurët, që mendohet se u zhdukën nga një goditje e fuqishme e një asteroidëve. Erdhën dhe shkuan shumë religjione. Erdhën dhe shkuan shumë profetë. U bën luftëra për ta dhe në emër të tyre. Lindi shkenca dhe bashkë me të edhe mirëqenia. E vjetra i hapi rrugën të resë. Pastaj erdhi një moment kur njeriu u çmend. U zhvilluan luftëra të tmerrshme botërore, ku vranë miliona njerëz prej miliona njerëzve të tjerë. Shkoi njeriu në hënë, kurse pajisjet e ndryshme teknologjike dolën përtej sistemit tonë diellor. Mblidhen dhe po mbledhin informacione. U ndryshuan teori të fizikës. Askush askujt nuk i tha “por ti ke thënë kështu?”. E rëndësishme ka qenë dhe vazhdon të mbetet që të argumentosh përse sot mendon kështu, e dje mendoje ashtu. Stephen Haëkings ka specializuar duke e kundërshtuar veten në teorinë e vrimave të zeza. Askush nuk i ka thënë që kjo nuk ka kuptim. Thjesht kanë kërkuar që ta mbështes teorinë e tij me argumente dhe fakte. Ajo çfarë vlente më parë nuk vlente më vonë.

Në një dimension shumë më pak shkencor, kjo është sfida me të cilën po përballemi ne sot. Kush çfarë paska thënë para një viti dhe kush çfarë po thotë sot dhe – uber alles – çfarë ka thënë Albin Kurti dje dhe sot. Ky është universi ynë. Në sytë e një militanti të verbër dhe të paditur nuk ka aspak rëndësi që çfarë po thonë të tjerët sot, e çfarë thoshin dje. Përshëndetje marrëzi.