RTK pa paga, drejtori shkruan për “punëtorët e vërtetë” dhe sakrificën që ata duhet ta bëjnë – pa kritika ndaj Qeverisë

Lajme

Gazeta Express

01/08/2025 10:42

Në mungesë të Kuvendit, punëtorët e televizionit publik kanë mbetur pa paga nga ky muaj.

Drejtori i këtij mediumi, Rilind Gërvalla, një ish-aktivist i Vetëvendosjes, tha se punëtorët kanë dalë edhe sot në punë edhe pse e dinë që nuk do të paguhen për punën që do të bëjnë.

“Sot, punëtori i vërtetë i RTK-së u ngrit nga gjumi jo sepse e thirri ora, por sepse e thirri ndërgjegjja e pastër. Jo për të fituar kafshatën e bukës, por për të qëndruar. Jo për të përfituar diçka materiale, por për të mos e humbur diçka shumë më të thellë: dinjitetin”, ka thënë ai.

Duke shkruar për sakrificën e punëtorëve, Gërvalla nuk bëri ndonjë kritikë për Qeverinë në detyrë për këtë situatë në të cilën gjenden.

Ai tha se në zyre ka një “lloj heshtjeje” në pritje të ndonjë mbledhje të Qeverisë, e cila do të mund të merrte ndonjë vendim për ndarje të mjeteve për pagat e tyre.

“Në zyrë nuk gjeti atmosferë feste, por kishte një lloj heshtjeje të shenjtë në pritje të mbledhjes nga Qeveria. Si në manastire a xhami, ku besimtarët nuk presin pagë për lutjet e tyre. Si në teatro, ku aktorët vazhdojnë të luajnë edhe kur salla është gjysmë bosh. Si në ara, ku bujku e punon tokën jo sepse dikush e sheh, por sepse toka nuk pret”, shkroi ai.

Postimi i plotë i Gërvallës:

Sot, punëtori i vërtetë i RTK-së u ngrit nga gjumi jo sepse e thirri ora, por sepse e thirri ndërgjegjja e pastër. Jo për të fituar kafshatën e bukës, por për të qëndruar. Jo për të përfituar diçka materiale, por për të mos e humbur diçka shumë më të thellë: dinjitetin.

Punëtori që me djersë e pa dallavere ka punuar qe 26 vjet e dinte që dita e sotme nuk do të paguhet. Që puna që do ta bëjë nuk do të përkthehet në numra bankarë, në bukë të tavolinës, në qumësht të fëmijës. E megjithatë, ai u vesh, mbathi këpucët dhe e mori rrugën drejt RTK-së.

Sepse ndonjëherë, puna nuk është vetëm mjet për mbijetesë. Është një mënyrë për të mos e humbur veten në një botë që të fshin ngadalë.

Është rezistencë pa zhurmë.

Është një akt filozofik: të krijosh vlerë, edhe kur sistemi nuk të njeh si të vlefshëm.

Në zyrë nuk gjeti atmosferë feste, por kishte një lloj heshtjeje të shenjtë në pritje të mbledhjes nga Qeveria. Si në manastire a xhami, ku besimtarët nuk presin pagë për lutjet e tyre. Si në teatro, ku aktorët vazhdojnë të luajnë edhe kur salla është gjysmë bosh. Si në ara, ku bujku e punon tokën jo sepse dikush e sheh, por sepse toka nuk pret.

Sot, punëtori i RTK-së nuk është i frustruar – ai është i vetëdijshëm. Dhe kjo është më e dhimbshme. Sepse kur nuk pret asgjë, as zhgënjimi nuk të godet më.

Ai e di që diku në një institucion tjetër, në rend dite nuk e ka përmendur pagën e tij. Dhe megjithatë, ai nuk mungoi. Sepse përgjegjësia nuk e ka nevojën e nënshkrimeve – ajo lind nga brenda.

Sot, puna në RTK nuk është prodhim, as kronikë, as debat. Sot, puna është një akt i heshtur që pyet sistemin:

“Nëse unë jam këtu – pa pagesë, pa siguri, pa motiv – kush jam unë në sytë tuaj?”

E nëse nuk ka përgjigje për këtë pyetje, atëherë ky vend pune është bërë tempull. Dhe tempulli ka nevojë për heshtje. Për përulësi. Për qëndresë.

Dhe ndoshta nesër, kur dikush në këtë sistem politik ta përkujtojë këtë ditë, do ta kuptojë që nuk ishte vetëm një ditë e papaguar – ishte një ditë kur njerëzit e RTK-së zgjodhën të mos braktisin as veten, as profesionin, as shikuesin.