Do të ishte banale ta reduktoje atë në një takim mes spiunësh. Vladimir Putini ka dërguar në Abu Dhabi dy njerëzit që çdo mëngjes i vendosin mbi tavolinë raportin mbi ecurinë e të ashtuquajturës Operacioni i posaçëm ushtarak. Siç dihet, presidenti rus nuk ndjek mediat. Ai lexon atë që i paraqitet nga kreu i Shërbimit sekret ushtarak, Igor Kostyukov, dhe nga ai i Shërbimit sekret të jashtëm, Sergey Naryshkin, i cili për më tepër ka një përvojë të gjatë mbi dosjen e Ukrainës, që ka nisur tashmë në vitin 2014 me “njerëzit e vegjël të gjelbër” që u shfaqën papritur në Krime. Nuk është vetëm një çështje reciprociteti, për shkak se në anën tjetër të tavolinës ishte Kyrylo Budanov, kreu i padiskutueshëm i inteligjencës së Kievit. Dy funksionarët rusë janë të vetmit që kanë qenë gjithmonë të pranishëm në mbledhjet e grupit të gjerë negociator që janë mbajtur në Kremlin para nisjes së çdo delegacioni për bisedimet e pafrytshme të Stambollit. Dhe mbi të gjitha, konsiderohen arkitektët e samitit të gushtit në Alaska, si dhe rojtarët kryesorë të sekreteve të tij.
Prania e tyre në Emiratet e Bashkuara Arabe është lexuar në atdhe si një mesazh i qartë: ne nuk largohemi nga protokolli i nënshkruar verën e kaluar, të cilin Donald Trump hoqi dorë ta impononte pasi mori parasysh kundërshtimin e fortë të liderëve evropianë. Alternativisht, duke pasur parasysh njohuritë e tyre mbi çështjen, në kryeqytetin rus dikush mendon gjithashtu për një përpjekje të Kostyukov dhe Naryshkin për të bindur palën tjetër se luftimi nuk ka më kuptim. Por pika e rënies së Kremlinit, siç theksoi dje edhe ministri i Jashtëm Sergey Lavrov, mbetet ajo. Dhe duket e vështirë që Rusia të lëvizë prej andej.
Ndërsa ne evropianët bëjmë të pamundurën për të analizuar këtë raund negociatash, mediat ruse janë të bashkuara si kurrë më parë në mbulimin e tyre. Sigurisht, shtypi është gjithnjë i rreshtuar me Kremlinin, por sidomos gazetat e shtypura priren shpesh të riprodhojnë interesat dhe pikëpamjet e tyre. Por kur bëhet fjalë për çështje delikate, të gjithëve u vijnë temniki-t, udhëzimet informale të administratës presidenciale mbi gjërat që duhen thënë. Kur shtypi flet me një zë të vetëm, ai zë është ai i Putinit. Dhe në këtë moment, nuk premton asgjë të mirë. Politika shërben vetëm si një konfirmim i mëtejshëm. Në fakt, Alexei Chepa, zëvendës i parë i Komitetit të Punëve të Jashtme të Dumës, me përvojë, nxjerr skepticizëm. “Për cilin plan po flasim? Për planin 28, planin 24 apo planin 19, ose për një lloj simbioze mes të treve? Për momentin nuk ekziston asgjë përfundimtare. Vetë 28 pikat kërkonin një diskutim serioz nga ana jonë. Tani, na thuhet se ato nuk vlejnë më, dhe se po negociohet mbi diçka të miratuar nga Uashingtoni dhe Kievi. E imagjinoj që do të na duhet ta diskutojmë gjatë.”
Vijat e kuqe të Kremlinit, të përsëritura në Alaska, kanë të bëjnë jo vetëm me pretendimet në terren, por edhe me mënyrën se si ato do të njihen, e cila është e lidhur me kërkesën për lirinë e plotë ndërkombëtare dhe rehabilitimin e Putinit, një pikë që konsiderohet e panegociueshme. Nëse plani i Kievit është një armëpushim në vijën e kontaktit pa legjitimimin e Donetskut dhe Luganskut si territor rus, me përcaktimin “territor i përkohësisht i pushtuar, pa status juridik”, persona mjaft të informuar mbi çështjen si nënkryetari i Dhomës së Lartë, Konstantin Kosachev, nuk kanë dyshime mbi fundin që do të ketë plani i ri SHBA-Ukrainë. “Do të thotë që armiku ynë nuk është gati për negociata, sepse nuk pranon t’i zhvillojë ato nga një pozicion humbësi, por ka pretendime të një fitimtari.” Përveç ndonjë goditjeje të madhe skenike, që natyrisht i lejohet vetëm një personi, ndjesia e përgjithshme në Rusi është se për paqen do të duhet pritur ende. Pas Krishtlindjeve, dhe më tej./CorriereDellaSera