Michele Mari (1955), shkrimtar, përkthyes, akademik italian. Ligjëron letërsinë italiane në Universitetin Shtetëror të Milanos. Botime në prozë: Tu, sanguinosa infanzia, Mondadori 1997; Tutto il ferro della torre Eiffel, Einaudi, 2002; Roderick Duddle, Einaudi, 2014; Leggenda privata, Einaudi, 2017. Poezi: Cento poesie d’amore a Ladyhawke, Einaudi, 2007; Dalla cripta, Einaudi, 2019. Është po ashtu autor i një sërë botimesh eseistike. Ka përkthyer në italisht autorë si R. L. Stevenson, Jack London, John Steinbeck, H. G. Wells, George Orwell, etj.
Ka bashkëpunuar me faqet kulturore të gazetave më të mëdha italiane.
DO TË TË KËRKOJ PËRHERË
Nga Michele Mari
Do të të kërkoj përherë
duke shpresuar të mos të të gjej kurrë
më the në ndarjen e mbrame
Nuk do të të kërkoj kurrë
duke shpresuar përherë të të gjej
t’u përgjigja
Për momentin mendjemprehtësia spekuluese
qe sublime
por çdo ditë që kalon
përforcohet në mua
një koment i vetëm
dhe ai koment thotë
dy imbecilë
***
Shënim nga Donjeta Abazi
Dialogu mes dy personazheve në poezi është dialog tipik dashurie.
“Do të të kërkoj përherë / duke shpresuar të mos të të gjej kurrë”, kërkesë e thënë gati si e pamenduar ose e tej menduar, ashtu siç rëndom shprehen njerëzit e emocionit. Në dy vargjet e para të strofës së parë personifikohet një grua në inat, e thyer, e mllefosur, e zhgënjyer, as më pak e as më shumë.
E në dy vargjet e para të strofës së dytë:
“Nuk do të të kërkoj kurrë / duke shpresuar përherë të të gjej”, është një përgjigje poashtu tipike e një burri nën emocion. Ama loja e fjalëve në mes të “Do të të kërkoj përherë” dhe “Nuk do të të kërkoj kurrë” vazhdon të mbetet interesante, sepse ndërrojnë kuptim secila prej tyre nga fjalitë pasuese të secilës. E padyshim i rrinë estetikisht bukur poezisë.
Krejt në fund vjen ajo që dimë, që kuptojmë, nga e cila zakonsiht nuk shmangemi dot, në formë komenti : “dy imbecilë”.
/Marrë nga Michele Mari: Cento poesie d’amore a Ladyhawke, Einaudi, 2007
/Përkthimi Gazeta Express