Poezia e javës / Keko: Mos më krahaso

Teodor Keko lindi në Tiranë më 2 shtator 1958 dhe ndërroi jetë në vitin 2002 në Selanik.

Teodor Keko është poet, tregimtar dhe gazetar i njohur. Ai ka lindur më 2 shtator 1958 dhe është ndarë nga jeta në vitin 2002 pas një sëmundje të rëndë. Pjesë e aktivitetit të tij janë edhe aktiviteti i tij si deputet në dy legjislatura të Parlamentit shqiptar. Ai është shquar për antikonformizmin e tij, mjeshtërinë dhe thjeshtësinë në rrëfim në prozën e shkurtër.

MOS MË KRAHASO

Atëherë vërtet mundohesha të isha i veçantë

Për të të mahnitur ty dridhja cigaren me duhan të fortë

T’i vija gjethet si buzë mbi trupin hollak

T’i varja në vesh, e kopsa, e gishta, e flokë

Dhe trupi yt i brishtë kthehej në një hardhi

Po ne ishim ende fëmijë

Fëmijë të dashuruar që nuk dinin mirë akoma 

Ç’do të thotë e ardhme

U rritëm dhe atëherë kuptuam

Se ditët tona s’lidheshin dot

Dhe hardhi e hajthme nuk e gjeti tek unë lisin

Që kërkoje ti

Trupi yt i brishtë e braktisin hardhinë

Gjethet mbeten në trupin tënde

Pa dashurinë time, mbështetjen

Nuk kisha më pse ta dridhja më cigaren

Isha i rëndomtë pa dashurinë

Ndarja të zakonshëm më bënte para teje

Dhe ika, dhe ike, pa tragjedira malli

Vite më pas një mbrëmje të pashë më njeriun e jetës përkrah në park

Një çast u pamë dhe m’u duket si vetëtima nga përplasja e syve tanë

Dhe u trishtova, sepse vetëtimat e dashurisë s’kanë rrjet si shkak

Ato lindin nga kujtimet, nga zjarri

Mos me krahaso me të dashurin
mos u mbyt në detra trazimi,

Unë jam poet dhe e di

Krahasimi është bastun ku mbështetet mendimi

Dhe të dy bashkë e dimë mirë

Është marrëzi i gjallë të mbështetet tek i vdekuri

Është e trishtueshme, por mos me kujto

As një çast mos me projekto në çarçafët e bardhë,
Ne ishim dy paralele dhe asgjë s’mund të kujtojmë dot
derisa asnjëri  s’u bë dot meridianë
Ti, mos me krahaso

Dhe trupi yt i brishtë i hedhur ne hardhi

Nuk gjeti tek unë lisin që kërkoje ti

Dhe ika dhe ike

Pa tragjedira malli

Ato lindin nga kujtimet nga zjarri

NË FILLIM PËRSHTYPJE, PASTAJ SHTYPJE

Nga Valona Hasani

Keko e nis poezinë më një dhimbje të lehtë, thuajse gati krejt simpatike.

«Atëherë vërtetë mundohesha të isha i veçantë / Për të të mahnitur ty dridhja cigaren me duhan të fortë»

Kur bëhen gjërat sipas standardit le të themi troç, për t’i rënë dikujt në sy, për t’ia marrë vëmendjen, tregohet mënyra e shpërqendrimit.

E gjithë kjo më njëfarë tendence manipuluese.

Deri në atë çast, kur një fraksion sekondi ta rrotullon të gjithë ndjesinë romantike në dramë…

Ndonëse s’mund të përjashtohet as ajo tragjike, nga ana emocionale, ndoshta jo për autorin, por për lexuesin.

«Nuk kisha më pse ta dridhja më cigaren / Isha i rëndomtë pa dashurinë»

Më s’bën asgjë, s’ke arsye, s’ke motiv, s’ke për kë, s’ke për çka.

I dorëzohesh asaj dhimbje që tashmë s’është simpatike, s’është dhimbje, s’është.

Diçka përtej asaj, sikur të jetosh duke u zvarrit si qen endacak, ose si një mace që pasi mërzitet ngul thonjtë në derë.

Në këtë poezi dashuria përshkruhet si një trung me degë të shumëfishta, kur gjethet rëndojnë mbi të.

Në parim mund të thuhet sikur një dashuri e përshtatur në të gjitha dimensionet. Përshtatja në gjithçka në shumicën e rasteve është monotone. Me tepër është menduar që dikush me dikë është përshtatur, pra mendim, vetëm mendim.

Mendimi nuk ka gjithmonë të drejtë, mund të mbështetesh në argumente të gabuara dhe i jep kaheje të tjetërsueshme.

Poezia e tregon strukturë të zakonshme, fillim, mes, fund.

Këtu, do të doja ta përdorja planetin Afërdita që ecën në drejtim të kundërt të të gjitha planetëve në sistemin diellor.

Në këtë mënyrë, fundi do të ishte fillim, pra do të kishte një nisje të trishtuar, një mes të pandryshueshëm, dhe një fund të lumtur.

Mos më krahaso, sikur të thuhej: mos më ofendo

Krahasimi në dashuri quhet padyshim ofendim, ofendim ama që bëhet nga të mjerët.

Kur krahason persona me persona të tjerë, nuk të mbytë më, por të lënë të gjallë duke shijuar një dark të ftohtë romantike, të vetëm. Të krahasosh dreqin e të birin është tradhti.

«Mos me krahaso me të dashurin
mos u mbyt në detra trazimi,

Unë jam poet dhe e di

Krahasimi është bastun ku mbështetet mendimi»

Keko përshkruan një poezi e lindur nga fëmijëria po kur vitet ecën, me to ecin edhe ndjenjat, emocionet. Por të ngjallë një nostalgji kur e sheh dikë që dikur në kokën tënde e ke krijuar një të ardhme.

E ardhmja e panjohur që nuk të pyet asgjë, asnjëherë, vjen më të papriturat e saja.

‘Mos më krahaso’ është një ndër poezitë më të bukura të shkrimtarit shqiptar. E pakrahasueshme.

/Gazeta Express