Njeriu që jeton si vetmitar për 40 vjet

Fun

Gazeta Express

09/11/2021 12:15

Për gati 40 vjet, Ken Smith ka shmangur jetën konvencionale dhe ka jetuar pa energji elektrike ose ujë të rrjedhshëm në një kasolle prej druri të bërë me dorë në brigjet e një liqeni të largët në Malësitë Skoceze.

”Është një jetë e bukur”, thotë Ken.

“Të gjithë dëshirojnë që ta bëjnë këtë, por askush nuk e bën kurrë”, shton ai për BBC, përcjell Klankosova.tv.

Jo të gjithë do të pajtoheshin se stili i jetesës së izoluar si i Kenit për të kërkuar ushqim dhe peshkim, si dhe për të mbledhur dru zjarri dhe për të larë rrobat e tij në një banjë të vjetër jashtë, është idealja.

Dhe aq më pak në moshën 74 vjeçare.

Kabina e tij prej druri është dy orë në këmbë nga rruga më e afërt në buzë të Rannoch Moor, nga Loch Treig.

“Njihet si liqeni i vetmuar”, thotë ai.

“Nuk ka rrugë këtu, por ata kanë jetuar këtu para se të ndërtonin digën”.

Duke parë liqenin nga shpati i kodrës, ai thotë: “Të gjitha rrënojat e tyre janë atje poshtë. Rezultati tani është një dhe ai jam unë.”

Regjisorja Lizzie McKenzie kontaktoi për herë të parë me Ken nëntë vjet më parë dhe gjatë dy viteve të fundit ajo e ka filmuar atë për dokumentarin e BBC.

Keni, i cili është me origjinë nga Derbyshire, tregon se si filloi punën në moshën 15 vjeçare, duke ndërtuar stacione zjarri.

Por jeta e tij ndryshoi në moshën 26 vjeçare, kur u rrah nga një bandë banditësh pas një nate jashtë.

Ai pësoi një hemorragji në tru dhe humbi ndjenjat për 23 ditë.

“Ata thanë se nuk do të shërohem kurrë. Ata thanë se nuk do të flisja më kurrë,” shprehet ai.

“Ata thanë se nuk do të ecja më kurrë, por e bëra. Kjo ishte kur vendosa se nuk do të jetoja kurrë me kushtet e askujt, përveç kushteve të mia”, thotë ai.

Keni filloi të udhëtonte dhe u interesua për idenë e shkretëtirës.

Në Yukon, territori kanadez që kufizohet me Alaskën, ai mendoi se çfarë do të ndodhte nëse ai thjesht do të dilte nga autostrada dhe “të shkonte në askund”.

Kështu ai bëri, duke thënë se më në fund eci rreth 22,000 milje përpara se të kthehej në shtëpi.

Ndërsa ai ishte larg, prindërit i vdiqën dhe ai nuk e mori vesh derisa u kthye në shtëpi.

“U desh shumë kohë për të më goditur. Nuk ndjeva asgjë”.

Keni eci përgjatë Britanisë dhe ishte në Rannoch në Malësitë Skoceze kur papritur mendoi për prindërit e tij dhe filloi të qante.

“Kam qarë gjatë gjithë rrugës duke ecur”, thotë ai.

“Mendova se ku është vendi më i izoluar në Britani?”.

“Unë shkova përreth. Shikova përtej liqenit dhe pashë këtë pyll.”

Ai e dinte se kishte gjetur vendin që donte të qëndronte.

Ken thotë se ky ishte momenti kur ai ndaloi së qari dhe i dha fund bredhjes së tij të vazhdueshme.

Ai filloi të ndërtonte një kasolle me trungje, pasi kishte eksperimentuar fillimisht në dizajn duke përdorur shkopinj të vegjël.

Katër dekada më vonë, kabina ka një zjarr të zhurmshëm, por pa energji elektrike, gaz ose ujë të rrjedhshëm – dhe padyshim pa sinjal telefoni celular.

Druri i zjarrit duhet të pritet në pyll dhe të çohet në strehën e largët.

Ai rrit perime dhe foragjeron për manaferrat, por burimi i tij kryesor i ushqimit vjen nga liqeni.

“Nëse doni të mësoni se si të jetoni një jetë të pavarur, ajo që duhet të bëni është të mësoni se si të peshkoni”, thotë ai.

Dhjetë ditë pasi regjisori i filmit Lizzie u largua nga kabina, në shkurt 2019, rreziqet e ekzistencës së izoluar të Kenit u sollën në shtëpi kur ai pësoi një goditje në tru ndërsa ishte jashtë në dëborë.

Ai përdori një sinjalizues personal GPS, që i ishte dhënë ditë më parë, për të aktivizuar një SOS, i cili u dërgua automatikisht në një qendër reagimi në Hjuston, Teksas.

Ajo njoftoi rojet bregdetare në Mbretërinë e Bashkuar dhe Ken u transportua me helikopter në spitalin në Fort William, ku kaloi shtatë javë duke u rikuperuar.

Stafi bëri gjithçka që mundej për t’u siguruar që ai të mund të kthehej në jetën e pavarur dhe mjekët u përpoqën ta bënin atë të kthehej në qytetërim ku do të kishte një banesë dhe kujdestarë. Por Keni thjesht donte të kthehej në kabinën e tij.

Sidoqoftë, “vizioni i dyfishtë” që ai pësoi pas goditjes në tru dhe humbja e kujtesës do të thotë që Kenit i është dashur të pranojë më shumë ndihmë sesa kishte pasur më parë.

Përndjekësi kryesor i pronës, i cili kujdeset për pyllin ku jeton Keni, i sjell ushqim çdo dy javë, të cilin ai e paguan nga pensioni.

“Njerëzit këto ditë kanë qenë shumë të mirë me mua,” thotë Ken.

Një vit pas shpëtimit të tij të parë, Ken u desh të transportohej përsëri me avion pasi u plagos kur një grumbull trung u shemb mbi të.

Por ai thotë se nuk është i shqetësuar për të ardhmen e tij.

“Ne nuk u vendosëm në tokë përgjithmonë,” thotë Ken.

“Unë do të ndalem këtu derisa të vijnë ditët e mia të fundit, patjetër.”

“Kam pasur shumë incidente, por duket se u kam mbijetuar të gjithave. Unë do të sëmurem përsëri ndonjëherë. Diçka do të ndodhë me mua që do të më largojë një ditë si për të gjithë të tjerët. Por unë shpresoj se do të arrij në 102″.