Ibrahim Kelmendi, ky trazovaç i madh

Shkruan: Lis Bukuroca

“Vetëm një gjë është më tragjike se dhimbja: jeta e një njeriu të lumtur” Alber Camus

Nëse deti është i dallgëzuar, Ibrahim Kelmendi përpiqet ta qetësojë.Nëse nuk është i dallgëzuar, përpiqet t’u japë dallgëve sa më shumë vrull,

deri kur të shfaqet edhe shkuma me kreshta.

Nëse ti konstaton diçka, ai të thotë e ke gabim.

Nëse ti gabon, ai të thotë, e ke mirë!

Gabo tutje!

Kërrk!

Paradoksale? Po!

Ai mundohet të ndikojë në të menduar,

në përkapje (perceptim),

në përsiatje,

në vetëdijesim dhe në një farë mënyre vepron si Sokrati rrugëve të Athinës,

që “shqetësonte” njerëzit me pyetje e tija të përditshme për të gjetur të vërtetën!

Ai ka guxim! Ai nuk pranon tabu!

Ai kërkon të mendohet, jo të besohet, vazhdimisht!

Ai ishte enverist,

dogmatik i madh,

i penduar,

prandaj lufton çdo ideologji dogmatike,

kryesisht ato fetare dhe do të mbetet një iluminist i madh!

Ndoshta më i madhi i kësaj epoke të trazuar shqiptare!

Ai është rebel sui generis! Ai gjendet në revoltë përhershme.

Albert Camus pyet: “Çfarë është një njeri në revoltë? Një njeri që thotë jo!” Çfarë është revolta për Camus-në? “Revoltë është të duash një njeri, që nuk ekziston ende.“ Sepse sipas Camus për të qenë njeriu, duhet të revoltohet. (L’Homme révolté 1951). Një Kartezianizëm modern: „Unë revoltohem, unë ekzistoj!

Ibrahim Kelmendi do të revoltohet deri në frymëmarrjen e fundit!

Edhe pas saj…

Ai është ndër iluministët kryesor në kulturën shqiptare, ndoshta kryesori, i cili lufton pareshtur obskurantizmin.

Ibrahim Kelmendi është një përzierje e Voltaire-it dhe e Jean-Jacques Rousseau-së,

por në karakter më shumë Rousseau sesa Voltaire!

Një karakter kompleks, për shumë veta i pakëndshëm!

Në fund ai është vetvetja dhe nuk ka frikë të jetë,

mu edhe si Rousseau.

Ai mund të jetë çfarëdo,

por kurrë jo tradhtar dhe kurrë jo konformist.

Ai si Rousseau, nuk do të pajtohet me asgjë dhe do të dyshojë çdo gjë,

derisa ta gjejë të vërtetën! Nëse e gjen, vazhdon tutje në kërkimin e tjetrës. Prandaj duke qenë origjinal dhe me guxim, do të mbetet i veçantë në kulturën shqiptare dhe ndoshta i papërsëritshëm.

Ibrahim Kelmendi do të provokojë,

do të shqetësojë,

do të trazojë,

do të dallgëzojë derisa të jetë gjallë.

Pas vdekjes, veprimtarinë do ta vazhdojnë librat e tij, si:

Klubi shqiptar në Dyzeldorf

Atentatet

Islami religjion agresiv?

Gjurmë dhe fërkem

Sfidat e radhës
Shqipëria

Thrilleri O.J. Schmitt për Kosovën, etj.

Sikur t’i kërkoja mendimin për këtë shkrim të shkurtër për një „Querdenker“* të madh, në gjermanishte si sinonim i  „Querdenker“ është ’ujk i vetmuar’, ai do të thoshte:

„Mirë e ke, por… 

Ke harruar apo nuk i ditke shumë fakte…“

Dhe, do të kishte të drejtë! Mendim im bazohet vetëm në leximin e shkrimeve të tij. Një jetë plot veprimtari dhe vepra, nuk mund të shtrydhet në një faqe. As nuk mund t’i vizatohet! 🙂 Sepse Ibrahim Kelmendi beson si Camus, se Sizifi është një hero absurd dhe se atë duhet ta imagjinojmë të lumtur!

* “Fjala gjermane „Querdenker“ ka këtë kuptim: njeri që mendon në mënyrë të pavarur dhe origjinale, por idetë dhe pikëpamjet e të cilit shpesh nuk kuptohen ose nuk pranohen.

PS. Nisa të shkruaj  një status për Ibrahim Kelmendin, doli shumë i gjatë…