Tregimi i javës/ Dorothy Parker: Znj. Karrington dhe znj. Krein 

Arte

Gazeta Express

07/11/2025 16:45

Dorothy Parker (1893 – 1967), poete, prozatore dhe kritike letrare amerikane.

ZNJ. KARRINGTON DHE ZNJ. KREIN 

“E shtrenjta ime,” tha znj. Karrington dhe i stërqoku një a dy kokrra haviari nga mbulesa e saj e vockël me theka, “aq shumë jam marrë me të sa nuk mund të duroj më as edhe një minutë. As edhe një minutë të vetëm.”

“E di,” tha znj. Krein. Psherëtiu dhe shikoi butësisht mbi miken e vet. “Oh, nuk e ditkam unë. Unë ndihem kështu gjatë gjithë kohës.”

“Sinqerisht,” tha znj. Karrington, “po të mos isha larguar thjesht nga brixhi i Anxhelës dhe me një fjalë pra po të mos isha kthyer këtu kësaj pasdite, unë – e po, nuk e di çka do të kisha bërë.”

“Nuk është nevoja të ma thuash,” tha znj. Krein. “E di shumë mirë unë. Nuk është nevoja të ma thuash.”

“Zbrazëtia,” znj. Karrington kishte nevojë t’ia thoshte. “Dhe marria. Dhe thashethemet, thashethemet, thashethemet e përjetshme. Dhe gjithë ai muhabet për teshat që do të veshin dhe çka bëjnë që të mbahen hollake. Mirë de, më ka ardhur maje hunde, ja pra. Jo, faleminderit, e dashur, nuk guxoj të marr edhe një sanduiç; si janë punët tash nesër do të më duhet të bredh gjithë ditën.”

“Bredhja nuk më kryen punë mua,” tha znj. Krein. “Ajo që bëj unë është të vë këmbët e mia mbi kokën time tridhjetë e pesë herë çdo mëngjes dhe pastaj, nëse jam në shtëpi gjatë ditës, nuk ha drekë fare.”

“Kjo thjesht do të më mbyste mua,” tha znj. Karrington, “Kjo fjalë për fjalë do të ishte vdekje për mua. Nëse dal pa drekuar, thjesht e humb kontrollin në darkë. Patate dhe gjithçka tjetër. Angela ka nisur një dietë të re; ëhë, një nga ato gjërat ku nuk ka rëndësi aq shumë sa shumë ha, ka rëndësi çka ha me çka. I ka humbur tetë paundë.”

“Si duket?” pyeti znj. Krein. 

“Oh, mirë fare, ma ha mendja,” tha znj. Karrington. “Sinqerisht, kam ardhur në gjendjen ku të gjitha më duken të njëjta. Edhe flasin njëjtë. Të gjitha ato gra të marra boshe. Kurrë asnjë mendim rreth ndonjë gjëje përveç teshave dhe ndejave, kurrë asnjë diskutim për çfarëdo që ia vlen përnjëmend të flitet. Nuk është aq keq në dimër. Mund të largohesh prej tyre, paksa, në New York. Mund të dalësh vetë të bësh ndonjë gjë që njëmend ia vlen – të shkosh në galeri fotografie, në Filarmoni, , oh, në ekspozita pikture, në koncerte, gjëra të tilla. Por verës, këtu në fshat – epo, nuk ka shpëtim prej tyre. Kjo është e gjitha.”

“E di,” tha znj. Krein. “Nuk është nevoja ta thuash.”

“Asgjë tjetër veç ndeja, ndeja, ndeja,” deshi të thoshte znj. Karrington.

“Po, dhe pije, pije, pije. Jo, e dashur, të lutem mos më thuaj më tepër. Pas asaj si u sollën ato të gjitha në ndejën e Ueldonit natën e kaluar, ndiej se s’dua më kurrë të shoh ndokënd duke pirë.”

“Oh, të lutem – nuk është veçse lëng frutash,” tha znj. Krein. Ajo e rimbushi së pari gotën e vet, se ishte zonjë shtëpie mikpritëse që bashkëndante më parë se të jepte, pastaj atë të mysafires së saj, me një përzierje të shijshme xhini, vermuti dhe aromë limoni. “Oh, paske shkuar te Ueldoni mbrëmë? A u kënaqët?”

“U kënaqëm!” tha znj. Karrington. “I njëjti avaz. Lojë me tavëll, thashetheme, dietë dhe tesha. Oh, gati harrova të të tregoj, Beti kishte veshur atë modelin Florelle, e ke parasysh atë me pallton me kinde të vockla, veçse të kaltër. E kisha pasur në mendje ta porosisja të zi. Çfarë mendon? A nuk mendon se do të ishte më mirë i zi?”

“Oh, po, i kpndshëm,” tha znj. Krein. “A ishte Beti xurxull?”

“Oh, s’do mend,” tha znj. Karrington. “Qorr.”

“Ajo po bëhet vërtet e mërzitshme,” tha znj. Krein. “S’e kuptoj si e duron Xheku. Epo, edhe ai vetë është gjithmonë i dehur, ma ha mendja se as që e vëren atë. Ta shpif, apo jo? Oh, e shtrenjta ime, lërmë të ta mbush – njëmend nuk është veçse akull i shkrirë, gjithsesi.”

“Jo, mos, të lutem,” tha znj. Karrington. “Mirë. Mirë, vetëm kaq, pra. Oh, jo aq shumë, vërtet. Mirë. Mirë, përnjëmend kam nevojë për të, pas asaj ndejës së brixhit. Dhe natës së mbrëmshme. Çka ke bërë ti mbrëmë?”

“Ne shkuam te Lokvudët,” tha znj. Krein. Nuk është nevoja të ta them si ishte. Isha e mërzitur, sa mendoja se nuk do të përfundonte kurrë ajo mbrëmje. Por, e shtrenjta ime, ishte përnjëmend tmerrësisht zbavitëse. Sinthia kishte veshur atë modelin e bardhë Cygnette me dy kepele të vockla, Megi Kas mbante të njëjtin model të gjelbër dhe Doreta erdhi më vonë me atë të verdhin e ndritshëm.”

“O Zot,” tha znj. Karrington. “A nuk është tipike kjo? A nuk është kjo mënyra se si funksionojnë mendjet e tyre? Asnjëherë ndonjë ide origjinale; as të kenë tesha si njëra-tjetra. Njëmend nuk e kuptoj si do ta duroj këtë deri në fund të verës. Ia thashë këtë edhe Fredit, duke u kthyer në shtëpi mbrëmë. ‘Fredi,’ i thashë, derisa po ktheheshim në shtëpi, ‘Fredi,’ i thashë, ‘unë njëmend nuk mund ta duroj më atë turmë të marrë, boshe, të dehur.’”

“Edhe unë ia kam thënë të njëjtn gjë Xhimit,” tha znj. Krein, “shumë herë. Shumë e shumë herë. Çka do të bëni ti e Fredi sonte?”

“Do të shkojmë te Grejtë,” tha znj. Karrington. “Dhe do të jetë i njëjti avaz. Të njëjtat muhabete të marra. Kurrë një ide të re, kurrë një çast për të menduar për gjëra që ia vlejnë.”

“Paj, edhe ne do të shkojmë,” tha znj. Krein. “Mirë, kjo do të ma shpëtojë jetën, fakti se po vini edhe ju. Mund të gjejmë një moment të flasim bashkë.”

“Nëse nuk e gjejmë,” tha znj. Karrigton, “atëherë nuk do të mund ta përballoj. Sinqerisht, e dashur, ti nuk e di sa e rëndësishme je për mua. Jo, njëmend jo më – të lutem. Mirë, nëse do ta pish edhe ti edhe një. Oh, kjo është tepër, sinqerisht. Jo, por ajo që po thosha është se, një person me inteligjencë thjesht duhet të ketë njëfarë mase stimulimi. Nuk mund të ekzistosh krejtësisht në boshllëk, marrëzi dhe tesha, një ditë po një ditë jo. Epo, ata njerëz munden, ma ha mendja, por njerëzit si ne – epo, ne na lëshon shpirti, po pra, ne thjesht na lëshon shpirti.”

“E di,” tha znj. Krein. “Oh, unë e di fare mirë.”

“Do të doja të ishte koha të kthehem në New York,” tha znj. Karrington. “Dua të nxjerr ndonjë gjë nga ky dimër; diçka që ia vlen. Mendoj se do të ndjek ndonjë kurs, ose ndonjë gjë tjerër, në universitetin e Kolumbias. Hester Kolsi e ka bërë këtë, vitin e kaluar. Epo, sigurisht, ajo është një budallaçkë e vogël, si e gjithë pjesa tjetër e tyre. Po shkova me mendjen se mund ta bëja edhe unë.”

“Dua të bëj diçka këtij dimri,” tha znj. Krein. “Veç sikur të gjeja kohën. Ajo që njëmend do të doja të bëja është të marrë mësime vallëzimi. Meri Mortoni e ka bërë këtë, vitin e kaluar, dhe i ka humbur 12 paundë.”

“Këtë paska bërë?”, tha znj. Karrington. “Përnjëmend ka bërë këtë? A nuk ishte duke mbajtur edhe një dietë?”

“Jo,” tha znj, Krein. “Thjesht ka hequr dorë nga ëmbëlsirat dhe brumërat, po ashtu nuk duhej të hante mish, përveç mish pule një herë a dy në javë. Dymbëdhjetë paundë, i ka humbur ajo.”

“E mrekullueshme,” tha znj. Karrington. “Vetëm kaq më duhet të humb edhe unë.”

“Je e humbur, kur e bën në atë mënyrë,” tha znj. Krein.

“Mirë, do të marr mësime vallëzimi minutën që do të kthehem,” tha znj. Karrington. “E shtrenjta ime, le ta bëjmë bashkë. Do ta bësh, ë? Do ta bësh, vërtet? Oh, mendoj se do të jetë e mrekullueshme. A e sheh çfarë bën ti për mua – unë kurrë nuk të flas pa qenë e stimuluar. Mirë, tash unë njëmend mund ta përballoj pjesën e mbetur të verës, përderisa kam diçka për të pritur, përdersa e di se do të nxjerr diçka të vërtetë prej këtij dimri. O Zot, sa nadalë ecën koha, këtu poshtë, ë? Për atë qiell, a është njëmend kaq vonë? Oh, më duhet vërtet t’ia mbath për në shtëpi dhe të vishem. Jam vonë me orë të tëra. Çka do të veshësh?”

“Oh, as që e kam lodhur mendjen,” tha znj. Krein. “Në njëfarë mënyre kam menduar për atë rrjetën e zezë, por nuk e di. Ndoshta modelin e trëndafiltë Valerie. E di ti. Beti e ka ngjyrë beixh.”

“Oh, po, ai është i mahnitshëm,” tha znj. Karrington. “Supozoj se Beti do të jetë aty sonte. Me gjasë ajo tashmë është bërë tapë.”

U ngrit dhe lëvizi drejt derës. Për një moment u duk sikur lëngu i frutave dhe akulli i tretur që kishte pirë i kishin rënë në kokë. Iu morën këmbët pakëz. “Ups!” bëri ajo dhe e rifitoi baraspeshën. I buzëqeshi njerëzishëm mikprtpses së saj. 

“Epo, ti nuk e di si ka ndikuae tek unë,” tha ajo. “Ma ka ngritur moralin. Po të mos kisha folur me ty këtç pasdite, nuk do të kisha mundur t’i bëja ballë gjithë asaj marrëzie sonte. Thjesht nuk do të kisha mundur.”

Znj. Krein u anua me delikatesë kah mikja e saj.

“E di,” tha ajo. “Është goxha ngushëllim të di se është dikush, edhe këtu në këtë fshat, që nuk është si të gjithë të tjerët. Nuk është nevoja të ma thuash.”

U puthën zjarrshëm dhe, për një çikëz kohë, u ndanë.

/Dorothy Parker Complete Stories, Penguin, 1995

/Përkthimi Gazeta Express