Intervista/ Anthony Hopkins: Kujtesa, themeli i karrierës

‘E dija se kisha nevojë. E dija se kishte marrë fund’: Anthony Hopkins rreth alkoolizmit, zemërimit, Academy Awards dhe pesëdhjetë vjetëve të esëllsisë. Derisa po iu avitet të nëntëdhjetave dhe ka botuar librin autobiografik, ‘We did ok, kid’, ai reflekton mbi vitet e tij të para në skenë, frymëzimin nga Laurence Oliveri, të qenët yll Hollywoodi dhe luftën me demonët e tij

The Guardian

“Si është moti atje?” pyet Anthony Hopkins sapo fillon telefonata jonë me video. Mund të ketë jetuar në Kaliforni për dekada, por pak nga “uellsiania” e tij ka mbetur ende, në zërin e tij karakteristik e melodioz – ndoshta pak më i ngjirur se dikur – dhe në preokupimin e tij për klimën. Është një mbrëmje e errët në Londër, por një mëngjes i ndritshëm e me diell në Los Anxheles, dhe Hopkins është po aq i ndritshëm në humor dhe në veshje, me një këmishë ngjyrë smeraldi dhe e bruztë. “Erdha këtu 50 vjet më parë. Dikush më tha: ‘Po e shet shpirtin?’ I thashë: ‘Jo, thjesht më pëlqen klima dhe dua të marr pak diell.’ Por më pëlqen Los Anxheles. Kam bërë një jetë të mrekullueshme këtu.”

Në fakt, kohët e fundit nuk ka qenë edhe aq e mrekullueshme. Në janar të këtij viti, shtëpia e Hopkins në Pacific Palisades u shkatërrua nga zjarret e egra. “Ishte një lloj katastrofe,” thotë ai me një lloj nënvlerësimi pothuajse gazmor. “Jemi mirënjohës që askush nuk u lëndua dhe që arritëm të nxirrnim macet dhe familjen tonë të vogël në vend të sigurt.” Ai nuk ishte atje në atë kohë; ai dhe bashkëshortja e tij, Stella, ishin në Arabinë Saudite, ku ai po drejtonte një koncert me muzikën e tij, të interpretuar nga Orkestra Mbretërore Filarmonike. Tani ata janë me qira në një shtëpi në Brentwood, aty pranë. “Humbëm gjithçka, por pastaj njeriun mendon: ‘Epo, të paktën jemi gjallë.’ Më vjen keq për mijëra njerëz që janë prekur vërtet. Njerëz që kishin kaluar moshën e pensionit dhe kishin punuar fort për vite, e tani… asgjë.”

Hopkins do të mbushë 88 vjeç këtë dhjetor, por nuk e sheh veten si të tërhequr nga puna. Me dy çmime “Oscar”, një titull kalorësie dhe statusin e një prej aktorëve më të respektuar të gjallë, ai ka plot arsye për t’u pushuar mbi dafina, por programi i tij është ende i mbushur. Sapo ka përfunduar një film me Guy Ritchie – për të cilin ka një admirim të ri – “Ai është shumë i saktë në atë që do të shohë” – dhe thotë se së shpejti do të kthehet në Britani për të bërë një film të ri me Richard Eyre ( The Housekeeper, për Daphne du Maurier), e pastaj një tjetër në Uells.

Ai nuk është as shumë i vjetër për t’u përshtatur me kohën. Në një video të fundit në Instagram, ai vuri një nga maskat e famshme të Kim Kardashian nga linja Skims dhe imitoi Hannibal Lecter. “Përshëndetje, Kim. Tashmë po ndihem 10 vjet më i ri,” thotë ai në kamera, ndjekur nga fishkëllima dhe zhurma e frikshme karakteristike e Lecter-it. “Argëtuese, apo jo?” – qesh ai. Kardashian i tha se e kishte gjetur shumë qesharake.

Së fundmi, Hopkins është kthyer pas në kohë – në gjithë jetën e tij. Kujtimet e tij të reja, We Did OK, Kid, janë larg nga autobiografitë tipike të aktorëve, kryesisht sepse Hopkins nuk është një aktor tipik, edhe pse ka punuar me legjenda si Laurence Olivier, Peter O’Toole, Katharine Hepburn dhe Richard Burton.

Fëmijëria dhe formimi i hershëm

Anthony Hopkins kujton me shumë sinqeritet fëmijërinë e tij në qytetin uellsian Port Talbot, ku lindi si i vetmi djalë i një familjeje bukëpjekësish. Ai e përshkruan atë kohë si të vështirë, por tipike për Britaninë gjatë dhe pas Luftës së Dytë Botërore. “Im atë kishte atë qëndrim: mjaft me ankesa, mos qaj, ngrihu dhe puno! Jeta ishte e ashpër, askush nuk të pyeste si ndiheshe,” kujton ai. Babai i tij vuante shpesh nga depresioni dhe ankthi dhe kjo ndikoi fort në mënyrën se si Hopkins e perceptonte botën.

Ai vetë e përshkruan veten si një djalosh të mbyllur, të çuditshëm dhe vetmitar. Nuk kishte shumë miq, shpesh ishte objekt ngacmimesh dhe madje shmangte edhe festat e ditëlindjeve të tij. Në shkollë nuk tregonte ndonjë prirje të veçantë – madje një mësues i kishte thënë se ishte “një kalë pa tru”. “Nuk kuptoja asgjë në mënyrë intelektuale apo akademike,” thotë ai. “Kështu që u zhytja në imagjinatën time, në një botë ëndrrash. Kjo më çoi në vetmi dhe në një lloj zemërimi të heshtur.”

Për t’u mbrojtur nga ndjenjat e dobësisë, ai zhvilloi një maskë sjelljeje të fortë e të ftohtë. “Nëse një mësues më qëllonte, unë e shikoja në sy pa lëvizur. Nuk reagoja. Ishte mënyra ime për të mbajtur kontrollin.” Kjo, në njëfarë mënyre, ishte roli i tij i parë – një mënyrë e pavetëdijshme aktrimi për të mbijetuar.

Megjithëse prindërit e tij ishin të dëshpëruar për mungesën e rezultateve në shkollë, Hopkins i kishte premtuar vetes: “Një ditë do t’ju tregoj.” Dhe vërtet, ai zbuloi një talent të veçantë: kujtesën e jashtëzakonshme. Ai arrinte të mbante mend libra, fakte, poezi e madje edhe skena të tëra nga drama. Ky do të bëhej themeli i karrierës së tij si aktor.

Një ngjarje e rëndësishme ndodhi kur ishte 12 vjeç. Në shkollë, pa filmin e Laurence Olivier “Hamleti”. “Nuk e di pse, por më tronditi thellë,” kujton ai. “Ishte si një goditje në kokë. Dëgjova Shekspirin për herë të parë dhe diçka ndryshoi brenda meje.” Pas asaj dite, ai filloi të mësonte përmendësh monologë nga Hamleti dhe Juli Cezari, duke befasuar prindërit e tij. Më vonë, kur i ati ishte në shtratin e vdekjes, i kërkoi ta dëgjonte përsëri djalin e tij duke recituar Hamletin.

Hopkins beson se mund të ketë qenë në spektrin e autizmit, ndoshta me forma të lehta të Asperger-it. Ai vëren se gjithmonë ka qenë obsesiv me rendin dhe përsosmërinë. “Nuk kam kërkuar kurrë një diagnozë profesionale,” thotë. “Por bashkëshortja ime, Stella, më tha: ‘Ti je obsesiv. Çdo gjë duhet të jetë e rregulluar në mënyrë të përkryer.’ Ndoshta është një ‘rrotë’ që rrotullohet ndryshe në trurin tim. Por unë jam i lumtur me këtë që jam.”

Ai shpjegon se kjo kujtesë dhe përqendrim obsesiv janë baza e mënyrës së tij të aktrimit. Kur merr një skenar, e lexon 100 deri në 200 herë derisa çdo fjalë i ngulitet në mendje. “Në fillim e bëja nga frika, për t’u mbrojtur. Por më vonë kuptova se kjo ishte dhurata ime. Kur e di tekstin përmendësh, je i lirë në skenë – mund të dëgjosh vërtet partnerin tënd. Arti i aktrimit, mendoj, është të dish të dëgjosh.”

Fillimet në teatër dhe takimi me Laurence Olivier

Në vitin 1964, pesëmbëdhjetë vjet pasi ishte magjepsur nga Hamleti i Laurence Olivier, Anthony Hopkins e gjeti veten duke u përballur me vetë Olivier-in në një audicion për t’u bërë pjesë e Teatrit Kombëtar të Londrës. Me një guxim të rrallë, ai zgjodhi të interpretojë Othellon – një rol që Olivier e kishte bërë i famshëm pak kohë më parë, megjithëse në atë kohë me grimin e zi që sot do të konsiderohej i papranueshëm. Hopkins e quan Olivier “mentorin” e tij të parë të vërtetë:

“Ai më dha mundësinë që më ndryshoi jetën. E kuptoi se kisha një lloj fuqie fizike, një energji të egër uellsiane, pak të paparashikueshme. Mendoj se kjo i pëlqeu.”

Por pavarësisht suksesit të tij në Teatrin Kombëtar, Hopkins nuk u përshtat kurrë plotësisht me rrethin e aktorëve anglezë të klasës së mesme. “Nuk më pëlqente ajo ndjesia e afërsisë së shtirur – gjithë ato përqafime dhe ‘darling, darling’ çdo pesë minuta,” thotë ai me një buzëqeshje të hollë. “Nuk jam ndier kurrë rehat me këtë botë.”

Megjithatë, ai shquhej për disiplinën e tij të jashtëzakonshme. E njihte tekstin përmendësh, lëvizte me saktësi dhe kishte një prani të fortë që nuk kalonte pa u vënë re. Olivier e vuri re menjëherë këtë. “Ai më shikonte me një ndjenjë respekti – mbase sepse unë nuk përpiqesha ta imitoja. Isha thjesht vetvetja,” kujton Hopkins.

Por kishte edhe një anë më të errët. Në teatrin britanik të viteve ’60, alkooli ishte pjesë e kulturës së përditshme. “Pirja ishte një traditë familjare, por edhe një traditë teatri,” thotë ai. Ishte koha e “të rinjve të zemëruar”, e përfaqësuar nga drama e famshme Look Back in Anger e John Osborne, dhe e aktorëve të njohur si Peter O’Toole, Richard Burton, Oliver Reed dhe Richard Harris – të gjithë të njohur për jetën e tyre të shfrenuar.

“Po, unë isha si ata,” pranon Hopkins. “Isha i papërmbajtur, grindavec, shpesh i padurueshëm me regjisorët. Tani kuptoj se ishte thjesht paranojë. Ata përpiqeshin të bënin punën e tyre, por unë nuk pranoja asnjë autoritet. Reagimi im ndaj çdo kritike ishte të shpërtheja.”

Ai kujton se shpesh përfshihej edhe në përleshje fizike nëpër bare. Një javë para martesës së tij të parë, me aktoren Petronella Barker në vitin 1966, ai u grind me një regjisor dhe vendosi të largohej nga Teatri Kombëtar, duke deklaruar se po hiqte dorë nga aktrimi. “Në dasmën time, kolegët e mi pinë aq shumë sa pas ceremonisë shkuan drejtpërdrejt të luanin në shfaqje. Edhe unë e bëja shpesh këtë. Dilnim në skenë pa ditur ku ishim apo pse ishim aty.”

Në atë kohë, kjo ishte e zakonshme. “Ne mendonim se ishim rebelë. Donim të tregonim se nuk na interesonte sistemi. Por një ditë kuptova se kjo do të më vriste.”
Dhe vërtet, shumë nga bashkëkohësit e tij e pësuan kështu. Deri në mesin e viteve ’70, megjithëse karriera e Hopkins po ngjitej, pijet dhe duhani po e rrënonin fizikisht dhe emocionalisht.

Në vitin 1969, pas një martese dyvjeçare të mbushur me grindje dhe depresion, ai la bashkëshorten dhe vajzën e tyre njëvjeçare, Abigail. “Është fakti më i trishtuar i jetës sime,” thotë ai, “pendesa ime më e madhe. Por mendoj se po të kisha qëndruar, do të ishte edhe më keq për të gjithë.”

Në dhjetor të vitit 1975, në Los Anxheles, ndodhi “zgjimi” i tij. Ai u zgjua një mëngjes dhe nuk e gjente makinën. Kur e telefonoi agjentin, ky i tha: “Nuk ta kanë vjedhur. Të gjetëm në rrugë.” Hopkins kishte ngarë 500 milje nga Arizona në Beverly Hills, i dehur pa kujtesë.

“Isha çmendur. Mund të kisha vrarë dikë. Nuk kujtoja asgjë. E dija se kishte mbaruar.”

Ai përshkruan një moment shpëtimi pothuaj mistik: një zë brenda kokës i tha “Do të jetosh apo do të vdesësh?” Ai u përgjigj: “Dua të jetoj.” Dhe zëri iu përgjigj: “Atëherë ka mbaruar. Tani mund të fillosh të jetosh.”
Më 29 dhjetor 1975, ai shkoi në mbledhjen e parë të Anonimëve të Alkoolit. “Kur dola nga salla, gjithçka dukej ndryshe. Qielli, drita, ajri – gjithçka dukej më e butë, më e mirë. Si të ishte zhdukur rreziku.”

Ai nuk pretendon se ishte zëri i Zotit, por një “moment qartësie” i brendshëm. Që atëherë, nuk ka pirë asnjë pikë alkool.

“Të gjithë e kemi atë forcë brenda vetes. E zgjedhim jetën tonë përmes frymëzimit, nëse e dëgjojmë.”

Nga teatri në Hollywood dhe lindja e Hannibal Lecter

Pas përvojës që e çliroi nga alkooli, Anthony Hopkins vendosi të rifillojë jetën e tij. Ai ishte lodhur nga teatri britanik, me gjithë protokollet dhe hierarkinë e tij, dhe donte diçka më ndryshe. “Doja pak diell,” thotë ai me humor. “Nuk doja të qëndroja gjithë jetën me rroba të rrudhosura, duke mbajtur një heshtë në skenë.”
Kështu, në fund të viteve ’70, ai u zhvendos përfundimisht në Shtetet e Bashkuara, ku gjeti një frymë më të lirë dhe më shumë mundësi në film.

Një nga nxitësit për këtë kalim ishte idhulli i tij i hershëm, Peter O’Toole. Një ditë, ndërsa Hopkins ishte ende në Teatrin Kombëtar, O’Toole trokiti në derën e dhomës së tij të zhveshjes dhe i tha:

“Dua të bësh një test për mua.”
Pas testit, shkuan bashkë për të pirë (O’Toole, si zakonisht, e kishte filluar më herët). Ai test ishte për filmin “The Lion in Winter” (1968), ku O’Toole dhe Katharine Hepburn interpretonin rolet kryesore, dhe Hopkins mori rolin e Richard Zemër-Luanit.
Ishte debutimi i tij i madh në kinema – dhe momenti kur kuptoi se ishte gati për diçka më të madhe. “Mendoj se ajo energji e brendshme që kisha, ai zemërim i heshtur, më jepte prani në ekran,” kujton ai.
Hepburn, e impresionuar, i kishte thënë:
“Nuk ke nevojë të aktrosh shumë. Ke kokë të mirë, shpatulla të forta. Thjesht thuaji fjalët.”

Në vitet ’80, Hopkins ndërtoi një karrierë të qëndrueshme si aktor karakteresh, duke interpretuar figura historike dhe role dramatike me mjeshtëri. Por gjithçka ndryshoi në 1991 me filmin “The Silence of the Lambs” (Heshtja e qengjave).

Regjisori Jonathan Demme e kishte parë Hopkins në filmin e David Lynch The Elephant Man dhe kishte menduar menjëherë për të si kandidatin ideal për rolin e psikiatrit dhe vrasësit kanibal, Dr. Hannibal Lecter. Kur agjenti i tij i përmendi titullin e filmit, Hopkins kishte pyetur me ironi:

“A është film për fëmijë?”

Kur flet për rolin që e bëri legjendë, Hopkins tregon se e kuptoi menjëherë si duhej luajtur Lecter-in – jo si një përbindësh të çmendur, por si të kundërtën: të qetë, të saktë, plot vetëkontroll dhe sy të palëvizshëm. Ai e ndërtoi karakterin duke përzier elemente nga Hal (kompjuteri i ftohtë në filmin e Kubrick 2001: A Space Odyssey), nga Bela Lugosi si Drakula, nga Katharine Hepburn dhe madje edhe nga një mësues i tij i vjetër në RADA. “E gjitha kishte brenda një dozë të vogël elegance dhe ironie,” thotë ai.

Në fazën e provave, Hopkins insistoi në detaje që sot janë ikonike. “Në fillim donin të më vishnin me një uniformë portokalli të burgosuri,” kujton ai. “Por unë thashë: ‘Jo. Lecter është shumë inteligjent. Ai do të kishte dikë që t’ia bënte një kostum të përsosur ngjyrë jeshile. Dhe nëse nuk e bën, ai të vret.’”
Gjithashtu, për skenën e parë me Jodie Foster, ku ajo hyn në qelinë e tij, ai kërkoi të qëndronte në këmbë, jo ulur.

“Regjisori më pyeti pse. I thashë: ‘Sepse e ndiej erën e saj që nga korridori.’ Ai më pa dhe tha: ‘Ti je i çuditshëm.’”

Foster më vonë pranoi se ishte vërtet e frikësuar nga ai gjatë xhirimeve. “Nuk mund t’i afrohesha,” ka thënë ajo. “Ai ishte i frikshëm, edhe kur nuk po aktronte.” Në fund të xhirimeve, Hopkins i kishte thënë me humor: “Edhe unë isha i frikësuar nga ti.”

Filmi u bë një fenomen botëror dhe fitoi pesë “Oscar”-ë, përfshirë atë për aktorin më të mirë për Hopkins. Në atë moshë, në të 50-at, ai kaloi nga një aktor i respektuar në një yll ndërkombëtar. “Nuk e besoja se do ta fitoja,” kujton ai. “Kur dëgjova emrin tim, mbeta pa fjalë. Ishte e pabesueshme.”

Roli i Hannibal Lecter u bë një simbol kulturor – një figurë e frikshme, por edhe e përpunuar, që sfidoi mënyrën se si publiku percepton të keqen. Hopkins e riktheu rolin edhe dy herë të tjera, por thotë se asnjëherë nuk donte të përsëriste veten: “Ishte një rol i ndërtuar mbi heshtjen, mbi kontrollin. Dhe e bukura është se njerëzit frikësoheshin nga heshtja, jo nga britmat.”

Nga “The Remains of the Day” te “The Father” – një mjeshtër i heshtjes

Pas suksesit të The Silence of the Lambs, Anthony Hopkins u bë një nga aktorët më të kërkuar në botë. Por ai vetë e përshkruan atë periudhë si një “kohë çuditërisht të qetë brenda vetes”.

“Kur ndodh diçka e tillë, njerëzit të thonë: ‘Epo, tani do të ndryshojë jeta jote!’ Por për mua, jeta ime tashmë kishte ndryshuar vite më parë, atëherë kur ndalova së piri. Kjo ishte fitorja e vërtetë.”

Në vitin 1993, ai luajti një nga rolet më të përmbajtura dhe më të vlerësuara të karrierës së tij: shërbëtorin Stevens në filmin The Remains of the Day (Bazuar në romanin e Kazuo Ishiguro).
Ky ishte një kontrast i plotë me Lecter-in – një njeri që fshihet pas disiplinës dhe heshtjes, i paaftë të shprehë ndjenjat e veta. Hopkins thotë se ishte roli më i vështirë që ka luajtur ndonjëherë, sepse kërkonte një kontroll absolut të emocioneve.

“Nuk kishte vend për shpërthime apo dramë. Ishte krejt brenda syve, frymës dhe heshtjeve. Kjo ishte muzika e brendshme e personazhit.”

Në të njëjtin vit, ai luajti Van Helsing në Bram Stoker’s Dracula të Francis Ford Coppola dhe më pas mori role të tjera të forta si Presidenti Nixon (në filmin e Oliver Stone Nixon, 1995), John Quincy Adams (Amistad, 1997) dhe si gjenerali epror në The Edge përkrah Alec Baldwin.
Kritikët e kanë quajtur “aktorin që mund të japë peshë filozofike edhe një fjalie të zakonshme”.

Ndërkohë, Hopkins gjeti paqe edhe në jetën personale. Në fund të viteve ’90, ai u vendos në Los Anxheles, ku filloi të pikturonte dhe të luante piano – dy pasione që i kishin munguar për shumë vite. Ai thotë se arti vizual e ndihmon të qëndrojë në kontakt me “qetësinë e shpirtit”.
Në vitin 2003 u martua me Stella Arroyave, një artiste kolumbiane, për të cilën flet me mirënjohje të thellë:

“Ajo më ka sjellë dritë. Nuk kam qenë kurrë më i qetë. Më mësoi të qesh përsëri.”

Pas shumë rolesh të rëndësishme – nga Meet Joe Black e The Mask of Zorro, deri te personazhi i Odin në sagën Thor – Hopkins rifitoi një lloj rilindjeje artistike me filmin “The Father” (2020).
Në këtë dramë të fuqishme, ai luan një burrë që vuan nga demenca, duke e përjetuar botën përmes rrëshqitjes së kujtesës. Filmi është i ndërtuar në mënyrë që edhe publiku të ndiejë konfuzionin e personazhit.

“Ishte një rol që më preku thellë,” thotë ai. “Sepse kam parë njerëz që humbasin kujtesën, që ngatërrojnë realitetin me ëndrrat. Dhe ndoshta, në njëfarë mënyre, të gjithë jemi pak të humbur në kujtesat tona.”

Në vitin 2021, në moshën 83-vjeçare, ai fitoi Oscar-in e dytë për aktorin më të mirë – 29 vjet pas atij të parë. Ai nuk ishte në ceremoninë e çmimeve, por videoja e tij e mëngjesit të nesërm, ku falënderonte Akademinë dhe nderonte Chadwick Boseman-in, u bë virale për sinqeritetin e saj.

“Në moshën time, nuk prisja asgjë. E mora me përulësi dhe me një ndjenjë mirënjohjeje për jetën.”

Hopkins e shikon plakjen me një qetësi të rrallë. “Jam 87 vjeç, por ndjej se ende kam energji. Çdo ditë zgjohem dhe them: ‘Ndoshta sot do të pikturoj, ose do të kompozoj një melodi të re.’ Nuk planifikoj asgjë. Vetëm jetoj.”

Filozofia e jetës dhe mësimet e një njeriu të qetësuar

Në vitet e fundit, Anthony Hopkins është bërë jo vetëm një aktor legjendar, por edhe një figurë frymëzuese për shumë njerëz, sidomos për mënyrën se si flet për shërimin, vetëdijen dhe faljen. Në rrjetet sociale, ai shpesh ndan reflektime të thjeshta, por të thella për jetën.

“Më pyesin shpesh: çfarë është suksesi? Për mua, është të zgjohesh në mëngjes pa frikë dhe pa faj. Kaq.”

Ai flet hapur për vuajtjet e tij të dikurshme, për gabimet dhe për mënyrën si e ka gjetur paqen:

“Kam qenë arrogant, i zemëruar, i mbyllur. Por jeta të rreh derisa të mësosh të dorëzohesh. Kur ndalon së luftuari me botën, ajo bëhet mësuesja jote më e mirë.”

Një nga mesazhet më të përhapura të tij, që është bërë virale, është ky:

“Mos i ndreq njerëzit. Mos i bind të të duan. Mos i ndjek ata që të refuzojnë. Mos u përpiq të jesh dikush tjetër. Jeta është shumë e shkurtër për të humbur kohë me njerëz që të ulin. Çdo gjë që humb, nuk ishte e jotja.”

Hopkins thotë se e ka kuptuar se lumturia nuk është një gjendje konstante, por një qëndrim ndaj jetës.

“Ka ditë që jam i trishtuar, ditë që jam i lodhur, por e di se çdo gjë kalon. Nuk përpiqem të kontrolloj asgjë. Vetëm e pranoj.”

Ai është gjithashtu i hapur për besimin e tij shpirtëror, që nuk lidhet me ndonjë fe të caktuar, por me një ndjenjë thellësisht personale.

“Besoj në diçka më të madhe se unë. Mund ta quash Zot, energji, univers – nuk ka rëndësi. Por di që kur dorëzohesh ndaj saj, gjen paqe.”

Për të rinjtë, ai ka një këshillë të thjeshtë, por të fuqishme:

“Mos kini frikë nga dështimi. Unë kam dështuar më shumë se çdokush që njoh. Por çdo herë më ka mësuar diçka. Në fund, dështimet të ndërtojnë më shumë sesa sukseset.”

Hopkins thotë se tani jeton ditët e tij me mirënjohje të thellë. Ai ende kompozon muzikë në piano, pikturon çdo ditë, dhe thotë se në heshtjen e krijimit ndjen diçka të shenjtë.

“Kur pikturoj, nuk mendoj. Dorës i lejoj të ecë vetë. E njëjta gjë ndodh kur aktron. E lëshon mendjen dhe thjesht ndodh.”

Në një intervistë të fundit, kur e pyetën se çfarë do të donte të mbetej pas tij, ai buzëqeshi dhe tha:

“Vetëm kjo: se unë provova të jem i mirë. Nuk isha gjithmonë, por u përpoqa. Dhe në fund, mendoj se kjo është ajo që ka vërtet rëndësi.”

Fjalët e fundit të Anthony Hopkins për jetën:

“Jeta është një mister. Mos e analizoni shumë. Mos e humbni duke pritur që diçka të ndodhë. Jetoni tani, në këtë frymë. Dhe falni – gjithmonë falni. Sepse liria fillon aty.”

/Gazeta Express