Tregimi i javës/ Peter Carey: Tregim i lumtur 

Peter Philip Carey (1943), shkrimtar australian. Është në meson e pesë shkrimtarëve që kanë fituar Booker Prize nga dy herë – së toku me J. G. Farrell, J. M. Coetzee, Hilary Mantel dhe Margaret Atwood. Herën e parë e kishte fituar më 1988 me romanin Oscar and Lucinda dhe të dytin më 2001 me romanin True History of the Kelly Gang. 

TREGIM I LUMTUR

Nga Peter Carey

1.

Maria ishte kritike ndai idesë së tij të fluturimit. “Je në një rrugë krejt të gabuar, sa i përket kësaj.”

“Nuk mendoj se është një rrugë e keqe,” tha ai.

“Është obsesion,” tha ajo, “gjithë ky muhabet për fluturimin dhe zogjtë. Ma ha mendja se thjesht nuk je i lumtur dhe po dëshiron t’ia mbathësh.”

Ai u shtri në shpinë në plazh dhe e ndoqi me shikim një pulëbardhë duke çarë ajrin në fluturim, duke u ndalur, duke rrëshqitur dhe duke u kthyer. “Ma ha mendja se do të shte një gjë e mirë,” tha ai. “Shikoje atë pulëbardhën.” Maria i mbylli sytë. “I kam parë ato,” tha ajo. “Janë të bardha dhe kanë sqepa të portokalltë.” Qëndroi në heshtje për një moment. “Dhe këmbë të portokallta,” shtoi. Më pas ajo theu heshtjen për të thënë, “Nëse mund të fluturosh, atëherë nuk ta ka ënda të bësh ndonjë gjë tjetër, si noti për shembull.”

“Pulëbardhat mund të notojnë.”

“Jo nën ujë.”

“Ato mund të kridhen nën ujë,” tha ai, “por nuk mund të qëndrojnë poshtë për shumë kohë.”

“Për këtë e kam fjalën,” tha ajo, “nuk mund të qëndrojnë poshtë për shumë kohë. Nuk mund të notojnë nën ujë, jo si peshqit.”

“Jo,” tha ai, “kjo është e vërtetë, nuk janë si peshqit.”

“A të bën kjo të palumtur?”

“Jo,” tha ai, “jam më shumë i interesuar për fluturimin.”

Ajo u rrotullua në rërë. “Ti je irritues,” tha ajo. “E di se nuk do të jesh i lumtur kurrë.”

“Do të isha i lumtur po të mund të fluturoja.”

“Nuk duket të ketë ndonjë gjasë të ndodhë.”

“Po as e pamundur nuk është.”

“Jo,” psherëtiu ajo, “ma ha mendja se nuk është e pamundshme.”

2.

“Po qan?”, pyeti ajo.

“Jo, jo vërtet.”

“E di pse pse po qan. Po qan sherri i gruas tënde.”

“Jo, nuk mendoj se kjo është e vërtetë.”

“Jam e sigurt se është e vërtetë.”

“Nuk është, përnjëmend.”

“Atëherë për shkak se nuk po mund të fluturosh.”

“jo.”

“Atëherë, si është puna?”

“Asgjë,” tha ai. “Nuk isha duke qarë.”

3.

Pasi që bënë dashuri, ajo prapë ishte e merakosur. “Si është puna?”, e pyeti atë.

“Si është puna, çka?”

“E di ti.”

“Jo, njëmend, nuk e di. Po ndihem mirë. A po ndihesh mirë ti?”

“Po, po ndihem mirë, por si është puna me ty? Si e ke hallin?”

“Mirë jam.”

“Ia ke ngulur sytë tavanit në një mënyrë të çuditshme.”

“Jam shtrirë në shpinë. Ia kam ngulur sytë tavanit, ngase jam shtrirë në shpinë.”

“A je duke menduar për fluturimin,” pyeti ajo me ton akuzues.

“Nuk po mendoj.”

“Po, po mendon. Mund të them se po mendon. Prore e di kur je duke menduar për fluturimin. A do të pushosh, të lutem.”

“OK,” tha ai.

Më vonë ajo tha, “Po mendoje për të, apo jo? Ma thuaj ndershmërisht.”

“Jo,” tha ai, “nuk mendoj se po e bëja.”

“Më frikëson kur mendon për fluturimin. Më premto se nuk do ta bësh.”

“Të premtoj,” tha ai.

4.

“Çfarë është kjo?” pyeti ajo, duke shikuar mbi supin e tij.

“Është pompë e ujit,” tha ai.

“Paska krahë.”

“Jo, nuk janë krahë. Janë fletat e rrotës. E ngejnë lart ujin. Është pompoë uji.”

“Mendoj se ka të bëjë me fluturimin,” tha ajo. “Ti më premtove se nuk do ta bëje.”

“Është pompë uji,” tha ai, “përnjëmend.”

“Mirë,” tha jo, “sidoqoftë, mbi lakra ka vezë të vockla. Këtë erdha të ta them.”

5.

Askush nuk kishte thënë asgjë rreth fluturimit për një kohë të gjatë. Ishin duke i tharë enët e lara një natë kur Maria iu kthye atij muhabeti: “Nëse ndërton diçka për të fluturuar,” tha ajo, “thjesht thuaje se ti…”

“Po,” tha ai.

“Mirë pra, nëse e bën atë, sa veta do t’i zërë?”

“Ne dyve.”

“Mund të fluturojë me ne të dy?”

“Natyrisht.”

Ajo u duk e lumtur dhe e puthi papritur. Duart e saj lanë vazhda shkume sapuni në flokët e tij. Mandej ajo ra në mendime. “Nëse e ndërton atë,” tha ajo, “a do të ketë vend për qenin?”

“Po,” tha ai, “gjë që bëhet. Nuk e kam menduar këtë, por është gjë që mund të bëhet.”

“Nuk do të jetë e vështirë?”

“Jo. Do të jetë gjë e lehtë.”

“Kjo tingëllon si një ide e mirë,” tha ajo.

6.

“Mirë,” tha ai, “ku dëshiron të shkosh?”

Maria e shtrëngoi helmetën dhe e mori qenin. “Nuk e di,” tha ajo. “Ku dëshiron ti të shkojmë?”

“Kudo që të duash ti,” tha ai.

“Mirë,” tha ajo, “Nuk do të më vinte keq të shkojmë në…” Ajo u ndal. “Po bëhem egoiste. Ku dëshiron ti të shkojmë?”

“Kudo që të duash ti.”

“Mirë,” tha ajo, “gjithmonë kam dashur të shkoj në Firence.”

“Bukur fare,” tha ai.

Ai shikoi lart në qiell. Ishte një natë e mirë për fluturim.

/Marrë nga Peter Carey, ‘Collected Stories’, Faber and Faber, 1995

/Përkthimi: Gazeta Express