Tregimi i javës / Susan Minot: Shfrim

Susan Minot (1956), prozatore, poete, dramaturge dhe skenariste amerikane. Më 1986 botoi romanin e saj të parë, Monkeys, me të cilin fitoi Prix Femina. Bashkë me Bertolucci-n ka shkruar skenarin e filmit ‘Stealing Beauty’. Po ashtu ka qenë bashkëskenariste me Michael Cunningham për filmin ‘Evening’ të Lajos Koltai-t

SHFRIM

Nga Susan Minot

Ai thirri në mes të ditës që ta pyeste në mund të ngjitej sipër. Dy minuta më vonë ishte te dera, njëmbëdhjetë palë shkallë lart. Ai u spraps kur e hapa derën, i zënë në befasi, bëri sikur donte të mbronte veten me valixhën e dorës. “Bill”, thashë.

Ai zgjati qafën brenda të shihte mos ishte fshehur ndokush mbrapa mëndeshave të derës. Kishte veshur një kostum të zi të lezetshëm dhe një këmishë të bardhë të pastër. Fytyra e tij ishte e zbehtë si shkumës, sytë e tij skuqur anash.

“Eja brenda”.

“Helena dhe unë jemi ndarë këtë vikend”, tha ai. “S’kam fjetur që tri ditë”.

“O Zot, Bill”.

Ai u soll nëpër kuzhinën e vogël. Dukej si ta kishin përndjekur. ”Kam nevojë për pak vend derisa të shkoj në takim me doktorin tim. Është në orën tre e tridhjetë”. Po kapte gjëra nga raftet, poçet e vogla të erëzave, mjaltin. “Thjesht do të vazhdoj të drogohem deri atëherë”.

“Si thua të ndërpresësh?”.

M’i nguli sytë. “Do të isha në telashe të mëdha atëherë. Do të isha i rrezikshëm”. E njoh Billin prej një kohe bukur të gjatë. Mbase nuk shihemi me muaj, mbase mund të kalojë edhe një vit. Po kurrë s’e kam parë në këtë gjendje.

“Të kam sjell ca gjëra”. Ma zgjati një qese plastike. Sipër qenë vënë ca libra. I nxora. “Ti lexon frëngjisht, apo jo?”, tha Billi.

Qesha. “Jo, në të vërtetë”.

“Oh, mendoja se ti lexon frëngjisht”. Ai nuk buzëqeshte fare. “Njëri është për fëmijërinë, sepse ti shkruan për fëmijërinë”.

“Faleminderit, Bill. Faleminderit”.

Afër janë një palë pantallona burrash nga një dyqan cilësor veshjesh. I ngreha lart. “Bukur”, thashë.

Ai e luajti kokën me një shprehje serioze. “Duken bukur fare”.

E fundit është një jelek, me pjesën e mbrape të mëndafshtë me vija të hirta.

“Mund të jetë i madh”, tha ai. “Por qe më i miri”.

E provova. “Jelekët s’mund të jenë aq të mëdhenj”.

“Të të mbajë ngrohtë, për këtë është”. Ai vërtitej. “Kthehu të punosh, po deshe”. Bëri me shenjë egërsisht kah tryeza ime e punës.

“Në rregull është”, thashë. Nuk i thashë se gjithsesi nuk isha duke bërë ndonjë gjë. E pyeta në donte çaj.

“A ke fruta? Diçka që ka potasium”.

E hapa frigoriferin. Goxha bosh. Nuk kam blerë edhe aq ushqime kohëve të fundit.

“Ndonjë gjë si bananet’, tha Billi.

“Si thua për një jogurt? Ka banane brenda në të”.

Billi e mori dhe hëngër cazë. “I kam humbur dhjetë paundë”, tha. “A mund ta përdor telefonin tënd?”. E la jogurtin mbi sobë. “Denise, tung, jam unë”. Billi shikoi në fytyrën time, por përmes meje. “E ka bërë? Çka i the ti? Mirë. Atëherë kumt nën betim. Çka? Nesër”. Jashtë në korridor u dëgjuan disa ngashërima. Billi më hodhi një shikim të shpejtë gjithë tmerr. “Prit, do të të thërras më vonë”. E mbylli. “E çfarë ishte kjo?”.

“Dikush duke dalë nga lifti”.

“S’dua askush ta dijë se jam këtu”.

“Askush nuk është duke ardhur, Bill”.

“E çm’ë thua për shoqen tënde të dhomës?”.

“Ajo është në punë”.

“Mos i kallëzo që kam qenë këtu, ok?”. Ai ul dhe kërceu përpjetë përsëri, duke ecur tutje-tehu. “Ajo është shoqe e Helenës. Nuk dua që Helena të ndihet në faj për mua”.

“Në rregull, por – “.

“Nëse ajo pyet” – Billi më shikoi çuditshëm – “thuaji se ishte këtu i dashuri yt”.

Më bëri të buzëqesh. Ai e pa këtë, u zemërua. “Sidoqoftë, kush qe ai djali me të cilin ishe natën e kaluar?”.

“Paj, në të vërtetë, ai qe”. E di se po kërvesh dhëmbët, por s’bëj dot ndryshe.

“Ai u tregua shumë i pasjellshëm me mua”.

“Po a?”. Kjo më zuri në befasi.

 “Nuk u prezantua fare dhe ma cakërroi gotën time boshe”. Billi po i zbraste xhepat, duke nxjerrë jashtë copëza të vockla letre.

“Po unë ju prezantova”.

“Ai jo”, tha Billi.

“Në kauç”, thashë. “E mban mend?”.

Billi luajti kokën. “Nuk më pëlqeu pamja e tij”.

“Ashtu?”.

Billi po përqendrohej në shpalosjen e një lloji origami.

“Me çfarë merret ai?”.

“D.P. E di ti, kinematograf”. U rrëqetha kur e thashë këtë.

“Ata djem janë të çuditshëm”, tha Billi.

“Ashtu?”. Billi po u merrte erë ca xhinseve të shkurtuara kashte, nuk më vuri re si më shkonte buza në gaz.

“Ata kanë qejf t’i kontrollojnë njerëzit”, tha ai, duke e mbajtur frymën. “Burrat mund të t’i thonë këto gjëra për burrat tjerë. Ta them unë, ai djalë nuk ishte me gjithë mendjen aty”.

Më vonë ndamë mendjen të shkonim në muze. Zakonisht s’e kam të lirë pasditën, por s’e kisha me aq ngut punën.

Billi më çoi në një pjesë të muzeut që s’e kisha parë kurrë, tek Arti islamik. Askush tjetër nuk ishte aty. Aty ishte një dhomë veshur me mermer, një shatërvan, palma të arta në mur. Ishte e qetë dhe misterioze me tingëllimën e ujit që rridhte. Më foli për gjithë ato gjëra të panjohura rreth Persisë – ritet e fertilitetit, aksidentet e gjuetisë, histori me përbindësha. Kishte një mori pamjesh të frikshme dhe kokash që priteshin. Nuk e di nga i vinte gjithë ajo, mbase nga kokaina. Kishte një çlirim të fortë, pa pikë humori, kur fliste për orgjitë. Po e lëshonte veten fare, Billi. Shumë kohë më parë ne rrinim pothuajse bashkë bukur shumë herë, tash që po e mendoj – por për ca arsye kurrë nuk na ka ndezur.

Ai më shikoi më dyshim. Nuk mendonte se po e dëgjoja. Kapakët e syrit i kishte të skuqur nga zemërimi.

Billi llomotiti për një mori gjërash atë ditë, i mërzitur me gjithçka. Kah fundi nisi të kapet me mua. Po unë s’e mora aq keq. Isha në atë periudhë të rënies në dashuri kur je në re, mbi to, nuk ndien fare dhimbje. Pohova me kokë, buzëqesha. Ai vazhdoi tutje, me ato gjëra për Persinë, me ato gjëra për kinematografin. Nuk e besoja as edhe një fjalë të vetme.

Më vonë, kur rashë, i rashë në të se të gjitha ishin të vërteta.

/Marrë nga: Susan Minot ‘Lust and Other stories’, Houghton Mifflin / Seymour Lawrence Boston, 1989

/Përkthim: Gazeta Express